شخصیت پدر، تحصیلات، دیدگاه وی، شغل، نگرش و سطح درآمد پدر متغیرهایی است که کودک در آینده از آن ها تاثیر می پذیرد. پدران بیکار نسبت به پدران شاغل بیشتر رفتارهای خشن از خود نشان داده اند که تاثیر این موضوع در رفتار کودکان در جوانی و نوجوانی مشخص شده است.

بخش مهمی از آرزوهای کودک که در ذهن او شکل می‌گیرد ناشی از حضور داشتن یا حضور نداشتن پدر در خانواده و نقشی که ایفا می‌کند، است. هر کودکی برای آینده‌اش یک هدف تخیلی دارد و یکی از مهم‌ترین عوامل شکل‌گیری هدف تخیلی کودک که آینده او را شکل می‌دهد، پدر است. خلاقیت‌های فردی کودک، در موقعیت‌های مختلف تا حد زیادی تابع تأثیری است که پدر بر وی می‌گذارد. به عبارت خلاصه‌تر، پدر شیوه زندگی هر فرد در آینده را به‌طور جدی تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

موضوعی که نباید از خاطر برد آن است که بعضی مسائل هیچ‌گاه جایگزینی نخواهند داشت. اگر فرزند در سنینی قرار داشته باشد که فقدان پدر را درک کند. هیچ‌گاه کسی نمی‌تواند این خلأ را جبران کند و البته هیچ‌کس هم نباید سعی بر این داشته باشد که نقش پدر را ایفا کند بلکه اطرافیان نزدیک می‌توانند زمینه شکل‌گیری یک رابطه هیجانی و عاطفی را ایجاد کنند و از داشتن حس ترحم نسبت به کودک یا انجام دادن کارها و مسئولیت‌های محوله او خودداری کنند و بر این باور نباشند که حال که پدر در کنار کودک نیست، نباید آب در دلش تکان بخورد. چرا که چنین اعمالی کاملاً اشتباه است و جلوی رشد و شکوفایی او را در آینده خواهد گرفت.

چند نکته اساسی و مهم برای کودکانی که پدر در کنارشان نیست:

• همیشه در مورد همسرتان به خوبی صحبت کنید.
• تا جایی که می توانید امکان ملاقات فرزند با همسرتان را فراهم کنید.
• موقعیت کودک را درک کنید و او را سنگ صبور خود برای درد دل کردن فرض نکنید.
• برای این که ارتباط مادر و فرزندی بیش از حد شدید نشود، ارتباط فرزندتان را با شخص سومی مثل عمو، دایی و… تقویت کنید.
• هرگز اجازه ندهید از شما تصویر یک والد تنها و نگران در ذهن فرزندتان شکل بگیرد.

اگر کودک یا نوجوان به هر دلیلی با خلأ وجودی پدر روبه‌رو است و دایی یا عمویش به عنوان الگویی مردانه و به منظور جلوگیری از ضربه‌های روحی و عاطفی بر او، ساعاتی از روز را در کنارش سپری می‌کند در ابتدا باید با کودک یا نوجوان رابطه دوستی عمیقی برقرار کند و در مواردی که احتیاج به وجود پدر در کنار اوست، وارد عمل شود و بعد در قبال فرصت و محبتی که در اختیار کودک قرار داده است، از او توقعاتی داشته باشد و به این ترتیب مسئولیت‌دهی و مسئولیت‌خواهی را به او آموزش دهد و از محبت زیاد که کودک یا نوجوان را دچار اشباع عاطفی می‌کند، بپرهیزد.