اگر نوجوان داشته باشید، احتمالاً متوجه شده‌اید که به نظر می‌رسد نوجوانان اصولاً افرادی مخالف و غریبه‌اند، که از این حیث باید بگویم حق با شماست. در مقایسه با بزرگ‌ترها، نوجوان نسبت به ناراحتی‌ها واکنش حادتری نشان می‌دهند و هورمون‌های استرس بیشتری ترشح می‌کنند. میزان انتقال‌دهنده‌های عصبی دوپامین و سروتونین آن‌ها هنوز در حال رشد است. مدارهای تصمیم‌گیری‌شان هنوز به‌طور کامل رشد نکرده و متکامل نشده است. در نتیجه آن‌ها به‌سرعت از استرس به ناراحتی و پریشانی می‌رسند. آن‌ها خوب قضاوت نمی‌کنند، نمی‌توانند احساسات خود را بالغانه مخابره کنند. بسیار زود برآشفته می‌شوند یا می‌گویند «از تو متنفرم».

این وضعی است که آن‌ها دارند. اما شما چه می‌کنید؟ همه ما به‌عنوان پدر و مادر مرتکب اشتباهاتی می‌شویم. بسیاری از ما بیش‌ازاندازه حمایتگریم، بیش‌ از اندازه مشوشیم، بیش‌ازاندازه سرکوفت را تحمل می‌کنیم و کوتاه می‌آییم. و این طرز برخورد می‌تواند فرزند نوجوان ما را تکانه‌ای کند و سبب شود که واکنش‌های تند و حساب‌نشده بروز دهد، سرپیچی کند، رفتارهای مخالف به نمایش بگذارد و رفتاری ناشایست داشته باشد.

اگر می‌خواهید بدانید آیا وضع در خانه شما هم به همین نحو است، به نوجوانتان اجازه بدهید این حالت‌هایش را به شما بگوید، به او فرصت دهید تا هیجاناتش را تخلیه کند و به آرامش برسد. یکی از این روزها که به‌ اتفاق رانندگی می‌کنید و نوجوانتان در اتومبیل نشسته و راه فراری ندارد، این سؤالات را از او بکنید:

• بیشترین زمانی که از من یا مادرت (پدرت) ناراحت شده‌ای کی بوده است؟
• این برای تو تا چه اندازه بد بود؟
• و سبب شد بخواهی که چکار کنی؟
• چه کردی؟

سپس وقتی فرزندتان صادقانه به این سؤالات جواب داد، به او بگویید «خیلی متأسفم، نمی‌دانستم تا این اندازه بد بود.»

به نکته زیر توجه کنید:

اگر می‌خواهید با کسی که احساسات خود را فرو می‌نشاند تماس برقرار کنید، از او بپرسید «آیا هرگز رفتار من سبب شده که تو فکر کنی من به تو احترام نمی‌گذارم؟» «آیا هرگز رفتار من سبب شده که فکر کنی حرف‌های تو ارزش شنیده شدن ندارند؟» آماده یک واکنش احساسی باشید. وقتی نوجوانتان حرف می‌زند، سخن او را قطع نکنید و حالت تدافعی نگیرید. اجازه دهید او احساسات و هیجانات خود را تخلیه کند و به آرامش برسد. در این وضعیت است که احساسات مثبت جای خالی احساسات منفی تخلیه‌ شده پر خواهند کرد.