شرایط اصلی برای برقراری صمیمیت میان والدین و فرزندان، وجود صمیمیت بین پدر و مادر است. اگر میان زن و شوهر روابط صمیمانه برقرار باشد و آن دو با مهر و صفا و با مراعات اصول در کنار هم زندگی کنند، محیط خانواده برای رشد و پرورش فرزندان آماده خواهد بود.

مادر بعلت تماس مداوم و طولانی با فرزندان، سهم اصلی را در تربیت دارد و فرزندان بسیاری از خلق و خوی خود را از مادرانشان دریافت می کنند. آنچه که زن و مرد را به هم پیوند می دهد تنها شهوت جنسی نیست، بلکه پیوندی والاتر از آن است و آنهم «مودّت و رحمت» است که قرآن از آن نام برده است: «ما از جنس شما زوج هایی برای شما آفریدیم که با آنها آرامش گیرید و میان شما مودّت و رحمت قرار دادیم.»

نکته مهم عاطفه مادری بشدت از عواطف شوهر نسبت به زن متأثر است، یعنی هر چه شوهر بیشتر به همسرش عشق بورزد و محبت و صمیمیت داشته باشد مادر هم نسبت به فرزندان مهر و محبت بیشتری می ورزد. زن آمادگی دارد بیشترین فداکاری و از خودگذشتگی را در راه همسرش از خود نشان دهد یا بسیاری از سختی ها و محرومیت ها را در راه زندگی و رضایت شوهرش تحمل نماید بشرطی که شوهرش قدرش را بداند و این مسئله دو طرفه باشد.

بحث و مجادله و بگو مگو بین والدین باعث می شود که فرزندان دچار اختلالات روحی، روانی و یا اجتماعی شوند. اگر پدر موقعیت مادر را تضعیف نماید و یا مدام او را تحقیر کند این موضوع موجب گستاخی و عدم تربیت پذیری فرزندان می شود و لذا موقعیت، شخصیت و حرمت مادر نظر فرزندان باید همواره محفوظ بماند.