حوریه باقری، کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی– همۀ ما بر این باوریم که آنچه در دوران کودکی و در سنین پایین تر تجربه میشود، اثر ماندگارتری را در طول زندگی فرد به جا میگذارد. یکی از این عوامل ماندگار و مؤثر در عرصۀ برقراری روابطِ سرشار از صمیمیت در آیندۀ نوزاد، دلبستگی (Attachment) است. در این نوشتار میخواهیم شما را […]
حوریه باقری، کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی– همۀ ما بر این باوریم که آنچه در دوران کودکی و در سنین پایین تر تجربه میشود، اثر ماندگارتری را در طول زندگی فرد به جا میگذارد. یکی از این عوامل ماندگار و مؤثر در عرصۀ برقراری روابطِ سرشار از صمیمیت در آیندۀ نوزاد، دلبستگی (Attachment) است. در این نوشتار میخواهیم شما را با دیدگاههای مختلف و متعدد دربارۀ شکلگیری دلبستگی در نوزادان آشنا کنیم.
دلبستگی به زبان ساده یعنی پیوند عاطفی عمیقی که ما با نزدیکان و افراد بخصوصی برقرار میکنیم و با تداوم هر چه بیشتر این ارتباط و تعامل، احساس شادمانی و خوشحالی کرده و در مواقع پر تنش و استرس زا از اینکه در کنار او هستیم، احساس آرامش و امنیت میکنیم.
در این میان روانکاوان با انجام پژوهشهای خود باعث شدند تا دیدگاه دلبستگی گسترش چشمگیری پیدا کند. آنها با استفاده از روش مشاهدۀ مستقیم کودکان، مسیر تازهای را به روی روانکاوی باز کردند. علت برتری مشاهدۀ مستقیم کودکان در مقایسه با دیگر روشها، این است که چون کودکان هنوز سانسورها و تحریفهای جدی ذهنی را که در بزرگسالان وجود دارد را ندارند و به اصل وجودی خود نزدیکترند، به راحتی میتوانند دغدغهها، آشفتگیها و دیگر ویژگیهای شخصیتی خود را بروز دهند.