یادش بخیر؛ بازی‌های شیرین دنیای کودکی ما، قایم‌باشک‌بازی، لی‌لی‌بازی، بازی شیر و پلنگ، گِل‌بازی و … حتما یادتان هست چقدر خاک‌های کنار باغچه‌ها را با آب مخلوط و برای تهیه وسایل بازی آن ها را ورز داده‌اید چقدر با لباس گلی مایه ناراحتی مادرتان را فراهم کرده‌اید. چه روزهای قشنگی بود لی‌لی بازی‌هایی که آخرش به جرزنی دختر همسایه ختم می‌شد و او را از گردونه تمام بازی‌ها حذف می‌کردیم و نهایتش به گلایه مادرش ختم می‌شد. خاله بازی‌های دوران کودکی یادتان هست؟ چه چای‌های مجازی که نخوردیم و چه میهمان‌هایی که با یک تکه نانی پذیرایی نکردیم.

تمام بازی‌های شیرین دوران کودکی ما اکنون در یک قالب کوچک به اسم گوشی و یا تبلت برای کودکان امروزی محدود شده و این در حالیست که برخی والدین آن قدر غرق در فضای مجازی هستند که وقتی برای فکر کردن به بازی‌های کودک خود و یک مقایسه کوتاه با دوران کودکی‌شان ندارند. باید بدانیم که کودکان جز کانون خانواده، چقدر در مهدهای‌کودک آموزش می‌بینند تا از بازی‌های رایانه‌ای به دور باشند.

کودکان رفتارهای والدین را به خوبی فرا می‌گیرند، والدینی که خود به فضای مجازی معتاد هستند نمی‌توانند کودکان خود را از درگیر شدن با این فضا برهانند. هر کودکی به بازی و تفریح نیاز دارد، این بازی‌ها باید با هدف ارتقای رشد جسمانی، عقلانی، اجتماعی و عاطفی باشد تا منجر به شکوفایی استعدادهای درونی کودک شود.

کودک باید احتیاجات روانی و جسمانی‌اش به خوبی پاسخ داده شود، اقناع این نیازها باید در قالب یک فضای طبیعی و خانوادگی سالم باشد و با رویکرد بازی‌های ورزشی در طبیعت به انجام برسد. اگر این نیازها در قالب خانواده و با این سبک و سیاق اجرا نشود فضای مجازی که امروزه به راحتی در اختیار کودکان قرار دارد، وقت کودک را پر می‌کند.

بازی‌های کامپیوتری عمدتا تولیدات کشورهای خارجی است، این بازی‌ها با معیارهای فرهنگی خاص این کشورها تهیه می‌شود و چه بسا به قصد سوء وارد کشور ما شده است. با کمال تأسف شواهد حاکی از آن است که مسئولان فرهنگی کشور نیز کنترل و نظارت درستی بر ورود این بازی‌ها به کشور ندارند، لذا در این شرایط رسالت خانواده‌ها بیش از پیش خواهد شد.

بر اساس تحقیقات مسلمی که در اختیار است، هر فردی بیش از حد مجاز با این وسایل ارتباط جمعی درگیر باشد با اثرات مخرب جسمی و روانی همراه خواهد شد. اثرات مخرب استفاده بیش از اندازه از بازی‌های رایانه‌ای و تبلت و گوشی، تخریب آرامش روانی مردم و به ویژه در کودکان، نگرش‌های غلط فرهنگی، سیاسی، کاهش قدرت انتخاب، ایجاد نیازهای کاذب و کاهش خودباوری و سستی خانواده‌ها از جمله مضرات استفاده بیش از حد از فضای مجازی است.

ابتدا خود استفاده از این وسایل را به حداقل ممکن برسانند و سپس به مسئولیت اساسی خود در قبال کودکان فکر کنند چرا که والدین مسئول اصلی تربیت فرزند هستند. والدین باید برای کودکان خود وقت بگذارند، پدر و مادرها باید در فضای خانه بازی‌های شادی را به همراه کودک اجرا کنند، کودکان را در فضای طبیعی به تفریح و بازی مشغول کنند و تربیت کودکان خود را به دست گوشی و تبلت نسپارند.

اگر والدین باور کنند استفاده از این وسایل با معیارهای فرهنگی ما مناسب نیست به طور قطع استفاده خود از این وسایل را به حداقل ممکن رسانده و وقت خود را با بازی با کودکان و سرگرم کردن آن ها صرف خواهند کرد. برای نجات کودک از این فضا به آگاهی‌بخشی به خانواده‌ها نیازمندیم، اگر جامعه به مضرات استفاده از این وسائل آگاه شود به بازی با بچه‌ها، مطالعه کتاب و انجام کارهای هنری مختلف روی خواهند آورد. مربیان مهد کودک نیز باید به گونه‌ای با بازی‌های مختلف کودکان را سرگرم کنند که وقتی برای استفاده از این وسایل باقی نماند.