کودکان به خصوص در شش ماه اول زندگی نیازمند توجه کامل والدین خود هستند. آن ها گریه می‌کنند تا نیازهایشان برطرف شود، بنابراین شیردهی کافی در رسیدگی به نوزاد، نوعی ارزش گذاری به کودک محسوب می‌شود. از آنجا که کودک با سن کمتر از شش ماه شخصیتی جدا از مادر ندارد، گریه او خبر از مشکلش می‌دهد و در آغوش گرفتن او باعث آرامش کودک می‌شود در حالی که بی‌اعتنایی کودک را بهانه‌گیر و لجوج می‌کند.

.

ارتباط جسمانی و عاطفی مادر و جنین پس از تولد، کودک را برای پنج الی شش ماه نسبت به بیماری‌هایی که مادر نسبت به آن ایمن است، مصون می‌کند زیرا آنتی‌بادی‌های منتقل شده از مادر هنوز در بدن جنین وجود دارند. از طرفی ادامه این ارتباط و در آغوش گرفتن نوزاد توسط مادر، مقاومت شیرخوار را در برابر عوامل عفونی تقویت کرده و باعث افزایش اشتهای او می‌شود. تماس پوستی پدر با فرزند ارتباط عاطفی قوی را بین آن ها برقرار می‌کند. بوی بدن پدر باعث آرامش نوزاد است به همین دلیل توصیه می‌شود کودکی که در اثر قولنج، دچار درد و ناراحتی شده است، در آغوش پدر قرار گیرد. این در حالی است که تماس کودک با پدر یا مادر سیگاری باعث بروز مشکلات پوستی، آلرژی و استرس در او می‌شود.

.

قدرت شنیداری شیرخوار در شش‌ماهگی تحریک می‌شود، بنابراین بغل کردن و صحبت کردن با او با لحنی مناسب، آرام و همراه با نوازش باعث تقویت شنوایی در نوزاد می‌شود و شخصیت او را در آینده آرام می‌کند. شاید گهواره وسیله‌ای جایگزین برای در آغوش گرفتن شیرخوار باشد ولی از نظر پزشکی مورد پذیرش نیست با این حال توصیه می‌شود هنگام استفاده از گهواره، مادر بالای سر کودک باشد و با نوازش، صحبت، گفتار زیبا و لالایی او را آرام کند.

.

نقش مادر در شکل گیری اعتماد به نفس و عزت نفس کودک بسیار مهم تر از پدر است و یکی از مهم ترین راه های رفع نیاز عاطفی کودک در آغوش گرفتن و نوازش وی تا زمانی است که این نیاز در آن رفع شده و به آرامش برسد. زمانی که والدین بخصوص مادر، متناسب با حال خود با کودک رفتار می کنند این برخورد «حالی به حالی» است زیرا زمانی که حال خودشان خوب باشد با کودک مهربان بوده و او را بغل کرده و نوازش می کنند اما زمانی که حال مناسب ندارند با کودک نیز رفتار مناسبی نخواهند داشت. لذا زمانی که والدین متناسب با حال خود به پردازش نیازهای عاطفی کودک می پردازند باعث بهم ریختگی حوزه روانی کودک و دوگانگی رفتاری وی می شوند.

 

کودک در این شرایط نمی داند چه زمانی ممکن است از طرف مادر طرد شود و چه زمانی با استقبال عاطفی از طرف وی مواجه می شود به همین دلیل در آینده دچار استرس و اضطراب جدایی و مشکلات این چنینی می شود. اگر مادر یا پدر زمان زیادی در روز کودک خود را در آغوش بگیرند او را در اصطلاح «بغلی» کرده اند و این موضوع باعث وابستگی های روحی وی در زندگی آینده و بزرگسالی کودک می شود. این باور غلط است و در واقع عکس آن صادق است. باید سعی کنیم چنین باورهای غلطی را از اذهان مردم پاک کنیم زیرا اگر این نیاز در کودکی برطرف نشود باعث وابستگی های شدید عاطفی و روانی این فرد در بزرگسالی می شود.