کلید گنجینه دانش ها، «سؤال» است. پرسیدن نیز، نشانه تواضع و دورى از تکبر و غرور است. نه انسان «داناى همه چیز» است، و نه بى نیاز از «پرسیدن»، پس باید آنچه را نمى دانیم بپرسیم و اگر از چیزى که نمى دانیم بپرسند، با شجاعت و فروتنى، بگوییم: «نمى دانم».

کلمه اى که گفتن آن براى برخى بسیار «سنگین» است و حاضرند در برابر سؤال دیگران هزاران راست و دروغ و آسمان و ریسمان ببافند، ولى یک کلمه «نمى دانم» نگویند، چرا که مى ترسند به موقعیت آنان لطمه وارد شود، در حالى که به اشتباه انداختن مردم و جوابهاى حساب نشده و ناپخته، بدتر و زیان بارتر است. آن که از گفتن «نمى دانم» شرم دارد، گرفتار نوعى احساس کاذب و فریب دهنده و غرور است، غرورى که گاهى با مغز، انسان را برزمین مى کوبد! وقتى همه چیز را نمى دانیم، چرا تلاش کنیم که خویشتن را داناى همه اسرار و صاحب نظر و مطلع از هر چیز بشناسانیم؟

آیا این فریب «خود» و فریب «مردم» نیست؟

سوال کردن بخشی جدایی ناپذیر از تعامل کلامی است. سوالات هم مثل سایر مهارت های همراهی با گوینده نقاط قوت و ضعف خاص خود را دارند. معمولا افراد کمی می دانند که چگونه به شکلی اثربخش از این مهارت استفاده کنند. سوال کردن که یکی از مهارت های همراهی با گوینده است، اگر به شکلی نامناسب انجام شود باعث توقف جریان گفتگو خواهد شد. سوال در اکثر مواقع بر نگرانی های شنونده متمرکز است تا گوینده.

• مزیت های پرسیدن سوال

۱- ما از طریق سوالات در مورد زندگی اطلاعاتی به دست می آوریم.

۲- هرچه سوالات بیشتری بپرسیم، پاسخ های بهتری به دست می آوریم.

۳- کیفیت زندگی ما به سوالاتی که می پرسیم بستگی دارد.

۴- پرسیدن سوال ذهن شما را باز می کند.

۵- پرسیدن سوال شما را عاقل تر می کند.

۶- پرسیدن سوالات مناسب باعث ایجاد شادی می شود.