فقر از عوامل مؤثر در گسترش بسیاری از جرایم است. لذا روایات وارده از ائمه معصومین (ع) آمده است: «فقر، انسان را در آستانه کفر قرار مى‌دهد.» فقر سبب می شود تا کودکان از دسترسی به نیازهای اساسی خود؛ مانند آموزش، بهداشت، تغذیه و… محروم شوند، یا والدین به دلیل فشارهای مالی با رفتارهایی، چون پرخاشگری، خشونت، بی توجهی و… کودکان را مورد آزار قرار دهند.

کودکان رده چهار تا هفت سال بیش از دیگر رده ها در معرض کودک آزاری قرار دارند، این گروه سنی با ۳۰ درصد، گروه از بدو تولد تا سه سالگی و نیز از هشت تا ۱۱ سالگی هر یک با ۲۶ درصد و گروه ۱۲ تا ۱۵ سال با ۱۵ درصد، بیشترین گروه سنی تحت کودک آزاری ها قلمداد می شوند. این دسته از کودک آزاری ها در خانواده های فقیر از نظر اقتصادی و فرهنگی بیشتر است. در سال ۸۴ از میان آمار کودک آزاری، سوء استفاده از کودکان در تکدی گری و ممانعت از تحصیل ۳/۸ درصد، بوده است. البته مواردی که در برگیرنده کار اجباری کودکان است، در شمار آمار ذکر نمی شود که با احتساب آنان، کودک آزاری ناشی از فقر خانواده ها آمار بلند بالایی خواهد بود. در کلیه کشورهای جهان، علت اصلی قاچاق کودکان نیز در فقر اقتصادی خانواده ها نهفته است.

بهبود شرایط اقتصادی در کشور نیز در مقابله با کودک‌ آزاری کمک‌ رسان است؛ به‌ گونه‌ای که خانواده‌ها امکان ارائه خدمات بیشتری را به فرزندان خود داشته باشند. در واقع خانواده‌هایی که می‌توانند سرمایه‌گذاری بیشتری روی فرزندان خود بکنند و این سرمایه‌گذاری را در بخش آموزشی و بهداشتی انجام دهند بیش از دیگران در تامین سلامت و امنیت فرزندان‌شان موفق هستند. بنابراین دولت باید امکاناتی فراهم کند که تمامی بچه‌ها بتوانند از سیستم آموزشی برخوردار باشند و آموزش در مورد رفتارهای نادرست و درست به کودکان هم جزئی از برنامه آموزشی باشد.

با این روش هر کودکی می‌داند که کدام‌ یک از رفتارهایی که در زندگی‌ اش تجربه می‌کند آسیب‌ رسان است و کدام‌ یک آسیب‌ رسان نیست. از طرف دیگر معرفی سازمان‌هایی برای حمایت از کودکان آسیب‌دیده که خود کودک یا افراد شاهد وارد شدن آسیب به کودک بتوانند به آنجا مراجعه کنند هم بسیار کارآمد است. بهترین کار ایجاد فضاهای ایمن و پایدار برای کودکان است. فضاهایی که کودکان بتوانند زندگی آرام و راحتی در آن داشته باشند و ترس از دست دادن این فضای ایمن برای آن ها وجود نداشته باشد زیرا همین نگرانی و ترس می‌تواند زمینه‌ساز اختلالات روحی و جسمی زیادی برای آن ها شود.

قانون هم نقش مهمی دارد. وجود قوانین سختگیرانه‌ای که مانع از تنبیه بدنی و روانی کودکان در خانه و مدرسه می‌شود می‌تواند نقشی بازدارنده داشته باشد. والدینی که چنین رفتارهایی دارند باید از نگهداری کودک منع شوند و افرادی که توانایی مالی برای ارائه خدمات بهتر به فرزندان‌شان را ندارند باید بتوانند با استفاده از حمایت‌های قانونی و مالی از طرف دولت توانایی بهبود شرایط زندگی فرزندان‌شان را تقویت کنند.