شخصیت والدین در تکوین شخصیت کودکان اثر به سزایی دارد. وقتی انسان در منزل و زندگی خود اصول و دستورات اسلامی را رعایت کند؛ مثلاً نماز را اول وقت بخواند، به روزه و سایر واجبات اهمیت داده و آن ها را به جا آورد، همیشه به یاد خدا باشد، هنگام شروع غذا خوردن بسم الله […]
شخصیت والدین در تکوین شخصیت کودکان اثر به سزایی دارد. وقتی انسان در منزل و زندگی خود اصول و دستورات اسلامی را رعایت کند؛ مثلاً نماز را اول وقت بخواند، به روزه و سایر واجبات اهمیت داده و آن ها را به جا آورد، همیشه به یاد خدا باشد، هنگام شروع غذا خوردن بسم الله بگوید و با الحمدللٌه تمام کند و از نعمت های بی شمار الاهی شکر گزاری کند و … همه اینها به کودک درس خداشناسی می دهد. مغز کودک همچون دوربین عکاسی است که از هر چیزی که در برابر آن قرار می گیرد عکس برمی دارد. از این رو مستحب است وقتی طفل متولد می شود در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه بخوانند تا ندای الله اکبر از همان تولد در او تأثیر بگذارد و او را با توحید آشنا سازد.
کودک بیش از آنچه از شنیدن یاد بگیرد از مشاهده رفتارهای ما می آموزد. بنابراین، میزان یادگیری کودک زمانی که مشاهده می کند ما در شرایط سختی جملاتی مثل توکل بر خدا و … به کار می بریم بیش از زمانی خواهد بود که ما می کوشیم تکیه کردن بر خدا و توکل بر او را به طور شفاهی به او یاد دهیم.
امام علی (ع) در سفارشی به امام حسن (ع) می فرمایند: و بدان ای پسرم! بهترین چیزی را که سزاست تو از وصیت من فراگیری، پرهیزگاری و ترس از خدا و اکتفا نکردن به آنچه خدا برتو واجب گردانیده و فرا گرفتن آنچه پدران و خویشان نیکوکردار گذشته ات برآن بوده اند می باشد (همچون ابوطالب، جعفر طیار، حمزه) زیرا اینان اندیشه بینای خود را ترک نکردند. (در خود نگریسته، سعادت و خوشبختی را یافتند.)
از سفارش حضرت علی (ع) به امام حسن (ع) این مطالب فهمیده می شود:
- پرهیزگاری و ترس از خدا
- اکتفا نکردن به آنچه خدا واجب گردانیده بلکه اعمال مستحب نیز صورت گیرد.
- مروری بر تاریخ وسیره افراد نیکوکار گذشته.
- درون نگری و اینکه خداوند برای انسان سعادت و خوشبختی را می خواهد.
در حقیقت قرآن، داستان سرایی را وسیله ی زدودن غفلت ها می داند. «نَحْنُ نَقُصُّ عَلَیْکَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ؛ ما بهترین قصه را با بهترین شیوه داستان سرایی بر تو می خوانیم…» (یوسف/۳)
- پدر در عین قدرت نمایی و اقتدار باید به گونه ای عمل کند که کودک از او تصور عدالت توأم با مهر داشته باشد.
- امتیاز و برتری خود را نسبت به فرزند، در سایه قدرتمند بودن نداند، بلکه در سایه ابتکار و دانایی بداند.
- باید روابطش را براساس احترام و پذیرش و موقعیت او قرار دهد.
- مراقب رفتارش باشد.
- باید پدر کاری کند که فرزند همیشه مشتاق دیدارش باشد، نه اینکه از او بگریزد.
- پدر باید به فنون و روشهای تربیت آگاه باشد و برای تربیت فرزند وقت بگذارد.
نویسنده این مطلب :
