توفیق خدمتگزارى به مردم، نشانه ثمربخشى «نهال وجود» انسان است. گاهى نیز، خداى متعال، افراد را از این راه «آزمایش» مى کند، تا میزان شکرگزارى عملى آنان در مقابل «نعمت»، آشکار گردد. گاهى دست نعمت و رحمت الهى از آستین «بندگان خالص» بیرون مى آید.  اگر برآورى، به قرب خدا مى رسى. اگر رد کنى، چه بسا از چشم عنایت الهى بیفتى و صلاحیت برخوردارى از «نعمت» را از دست بدهى و بعد، افسوس بخورى که چرا تا داشتم و مى توانستم، به «خدمت» دیگران نپرداختم؟! برخوردارى و توانایى تو یک نعمت است، انتظار و درخواست دیگران نسبت به یارى تو، نعمتى دیگر است و «توفیق خدمت» به بندگان خدا، مکمل آن دو نعمت! و این تکمیل، به دست توست، مغتنم بشمار.

زمانی که ما به دیگران کمک کنیم حتی اگر این کمک در حد کمی وقت گذاشتن و نشستن پای درددل یک نفر دیگر باشد، به طور ناخودآگاه خود را در برابر احساس تنهایی و انزوا بیمه کرده ایم و حس مفیدبودن خواهیم داشت. همچنین این کمک باعث می شود احساس همبستگی و ارتباط ما با دیگران بیش از پیش تقویت شود، همه اینها به آرامش درونی ما کمک خواهدکرد. جالب است بدانید تعامل با دیگران و کمک به سایرین حتی می تواند باعث افزایش طول عمر شود و در حفظ سلامت افراد تاثیر بسزایی دارد.

اگر شما جزو افرادی هستید که گمان می کنید اصلا لزومی ندارد خود را به دردسر بیندازید و درگیر مشکلات سایرین شوید و خودتان به اندازه کافی گرفتاری دارید که زمانی برای کمک به دیگران برایتان باقی نمی ماند، بد نیست بدانید افرادی که در کمک به دیگران مشارکت می کنند، از حمایت اجتماعی بیشتری برخوردار می شوند، و حمایت اجتماعی بیشتر به معنای آرامش بیشتر است.