عدم توجه و بی‌احترامی، محدودیت و محرومیت شدید، کم‌محبتی، تبعیض قائل شدن و متشنج بودن محیط خانواده از عوامل فرار از منزل است. هرچه روابط خانوادگی صمیمی‌تر و عمیق‌تر باشد، احترام متقابل میان اعضای خانواده بیشتر می‌شود؛ در این صورت محیط خانواده دچار آشفتگی نخواهد شد و کمتر شاهد پدیده فرار از خانه، تنهایی و انزوا، اعتیاد، افسردگی و … خواهیم بود.

عوامل مختلفی در فراهم شدن زمینه فرار از منزل دخیل هستند، این عوامل مختلف در سه دسته علل فردی شامل اختلالات شخصیت، اختلالات روانی، اضطراب و افسردگی و علل خانوادگی شامل فقر فرهنگی، تربیتی و بی‌احترامی به یکدیگر و همچنین علل اجتماعی شامل فقر و اعتیاد تقسیم می‌شوند.

یکی از مهم‌ترین علل پدیده فرار از خانه، تفاوت‌های فرهنگی و ارزشی والدین با فرزندان است، منظور از تفاوت‌های فرهنگی و ارزشی تفاوت نسل‌ها نیست، بلکه منظور این است که والدین حق انتخاب و تصمیم‌گیری را به جوان نمی‌دهند تا او مختار باشد. اگر نوجوان در انتخاب هدف دچار مشکل شد، والدین باید تنها یک‌بار رفتار صحیح را به او گوشزد کنند، والدین باید حق تصمیم‌گیری راجع به هر رفتاری را در وهله نخست به خود نوجوان واگذار کنند.

توصیه می‌شود که جامعه با ارائه آموزش‌های مختلف در تحکیم بنیان خانه موثر واقع شود و زمینه فراهم کردن اشتغال مناسب را برای نوجوانان و جوانان به ویژه جوانان در معرض آسیب فراهم کنند. همچنین باید از طریق رسانه‌ها به والدین در خصوص نحوه رفتار با فرزندان آموزش داده شود. مشورت کردن با والدین مهم‌ترین نیاز یک نوجوان در دوران بلوغ است و هرچه والدین بیشتر با نوجوان مشورت کنند و از او نظر بخواهند رابطه بالغانه‌تر و بهتری با نوجوان خواهند داشت.

انسان های دنیای امروز در چهار راه سرگردانی و تضاد ارزش ها گرفتار آمده اند و نمی دانند به کدامین سو حرکت کنند. از یک سو جامعه بستر نوینی از ارزش های اجتماعی مدرن را مقابل دیدگان افراد قرار می دهد و از سوی دیگر فرد را با بن بست های بسیاری در دستیابی به اهداف جدید مواجه می کند.

جوان امروز در این شرایط با مشکل بحران هویت رو به رو است. گاه آنچه که اجتماع به طور عملی به او می آموزد با ارزش های خانوادگی سنخیتی ندارد و همین امر شخصیت او را دچار دوگانگی می نماید. دختران امروز دچار خود درگیری می شوند و برای فرار از این حالت به شیوه های مختلفی نظیر فرار از خانه متوسل می گردند.