رابطه شخصیت کودک و رنگ

به طور کلی رنگ ها دارای معنای روان شناختی هستند و بی دلیل نیست که یک رنگ می تواند واجد جاذبه یا دافعه باشد. تجربه هایی که در آزمایشگاه انجام شده اند، امکان تعیین رابطه بین پاره ای از رنگ ها و انعکاس آن ها را بر سطح روانی _ فیزیولوژیک فراهم کرده اند و […]

به طور کلی رنگ ها دارای معنای روان شناختی هستند و بی دلیل نیست که یک رنگ می تواند واجد جاذبه یا دافعه باشد. تجربه هایی که در آزمایشگاه انجام شده اند، امکان تعیین رابطه بین پاره ای از رنگ ها و انعکاس آن ها را بر سطح روانی _ فیزیولوژیک فراهم کرده اند و نشان داده اند که قرار دادن آزمودنی ها در محوطه ای به رنگ قرمز تند، موجب تسریع ضربان قلب و تنفس و افزایش فشار خون می شود. به عبارت دیگر، رنگ قرمز دارای تاثیر برانگیزاننده بر سیستم عصبی است. بالعکس، انجام همین آزمایش با رنگ آبی به تقلیل تنش و کند شدن ضربان قلب و تنفس می انجامد. آبی دارای اثر آرام بخش است.

 

به طور کلی هر رنگ دارای یک محتوای عاطفی و هیجانی است که در این جا خصوصیات چندین رنگ بیان می شود:

رنگ قرمز به معنای عمل و مردانگی است، که از یک سو مبین نیرومندی امیال و از سوی دیگر، خشم و پرخاشگری را نشان می دهد. قبل از ۶ سالگی، کودک از این رنگ بیشتر استفاده می کند. افراط در به کار بستن رنگ قرمز به معنای نیاز به حرکت و وجود یک زمینه تحریک پذیر است.

 

رنگ آبی معرف حساسیت، دریافت پذیری و هیجان خواهی است و رنگی زنانه است که صلح و آرامش و سکون و در حد افراطی، فعل پذیری و تسلیم را نشان می دهد.

 

رنگ بنفش، که ترکیبی از آبی و قرمز است، معرف جمع اضداد است. استفاده افراطی از این رنگ می تواند نشانه اضطراب و وجود تنش های متناقض باشد.

 

رنگ زرد معادل نور، شادی و خوش بینی است و به منزله درخشش و گشایش محسوب می شود و میل به مشارکت یا گرایش عمیق به پیشرفت را متجلی می سازد. معمولا کودکان ۸ – ۹ ساله از این رنگ بیشتر استفاده می کنند. به کار بستن افراطی این رنگ می تواند به معنای نیاز به آزاد سازی تنش های درونی باشد.

 

رنگ سبز نشانه نیاز به جلب توجه و میل به محبت است. از یک سو گرایش به مبادله و ارتباط را نشان می دهد و از سوی دیگر معرف اراده در سطح عمل، پایداری و سرسختی می باشد.

 

رنگ پرتقالی که ترکیبی از قرمز و زرد است، نشانه برونگردی، میل به موفقیت، شادی، نشاط و پویایی می باشد.

 

رنگ صورتی مبین صلح، تعادل و توازن می باشد و ملایمت و عطوفت را نشان می دهد.

 

سیاه به منزله نفی رنگ محسوب می شود و استفاده مفرط از آن مبین غمگینی و نا امیدی است. فقدان رنگ در نقاشی مبین خلا عاطفی یا ناتوانی در برونریزی عواطف است.

 

نکته مهم :
این تفاسیر صورت گرفته از رنگ ها، فقط به عنوان یک نشانه می باشد و بگونه ای قطعی نمی توان در مورد آن ها بحث نمود. هم چنین تفسیر درست و صحیح از این رنگ ها، فقط از عهده یک روانشناس متخصص و متبحر بر می آید، چرا که در بسیاری از موارد ترکیب و استفاده این رنگ ها در کنار یکدیگر معانی متفاوتی را در بر دارد و هر کسی قادر به تفسیر آن ها نمی باشد.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما