کودکانی که در محیط‌ های نامناسب از جهت خانوادگی و غیره بزرگ می‌شوند معمولا بددهن می‌شوند و این یک رفتار عادتی است که باید از‌‌ همان کودکی اصلاح شود. یکی از مهم ترین وظایف والدین تعلیم وتربیت فرزندان است، فرزندانی که در کودکی به علت های گوناگون دچار اختلالات خلقی شده اند. اغلب والدین نمی دانند دلیل این بدرفتاری ها چیست و گاهی واکنش هایی را در پاسخ به این رفتارها نشان می دهند که باعث تشدید آن رفتار می شود.

اگر یکی از والدین کودک در اثر بیماری یا عدم کنترل خشم خود، گاهی ناسزاگویی کند. بهترین کار در این موارد این است که برای کودک، بیماری والد را توضیح دهیم. به عنوان نمونه بگوییم که: «پدرت حالش خوب نیست» یا «پدرت رفتار نامناسبی انجام می‌دهد» یا… مساله اصلی این است که باید بر حسب سن کودک به تحلیل این شرایط بپردازیم. اگر کودک دبستانی است و می‌توان با او در تعامل کلامی قرار گرفت با او صحبت می‌کنیم و مسایل را برایش توضیح می‌دهیم. اگر کودک در سنین نوجوانی است، می‌توانیم از او کمک و مداخله درمانی بگیریم.

به عنوان نمونه از او بپرسیم: «به نظر تو چه کار کنیم بهتر است تا این مشکل پدرت حل شود؟» اگر کودکی خیلی کوچک است، توصیه می‌کنم والدین اجازه ندهند کودک در آن شرایط بیمارگونه برای مدتی طولانی قرار بگیرد زیرا کودکان کوچک‌تر بسته به جنسیتشان از والد همجنس فحاششان الگو می‌گیرند بنابراین اگر هر کدام از والدین دیدند که والد دیگر از مساله‌ای ناراحت و عصبانی است و احتمال فحاشی و ناسزاگویی وجود دارد، کودک را از او دور یا حواسش را پرت کنند. اگر هم این مساله رخ داد و کودک درباره آن سوال کرد باید برای او توضیح دهند که این رفتار، رفتار مناسبی نیست. ضمن اینکه نباید وجهه والد را هم نزد کودک خراب کرد.

اگر والدین سهوا جلوی کودک حرف بدی بزنند و بعد بلافاصله از او عذرخواهی کنند، آیا این عذرخواهی مورد قبول کودک قرار می‌گیرد و مشکل رفع می‌شود یا نه؟

به شرطی که واقعا عذرخواهی باشد، بله! گاهی اوقات ما از حرفی که زدیم، خیلی هم خوشمان آمده ولی چون می‌بینیم کودک در حال تماشا کردن ماست، از او عذرخواهی می‌کنیم. در چنین مواردی کودکان خیلی هوشیارند و متوجه می‌شوند که ما از ته دلمان خیلی هم خوشحالیم که حرف زشتی را به کسی که از او خوشمان نمی‌آید، زده‌ایم. این رفتار ما تاثیر منفی بیشتری روی کودک می‌گذارد.