کشور ما بیش از صد سال است که در بخش مسکن مشکل مواجه بوده و به دلیل عدم تناسب درآمد با هزینه همیشه سهم بخش مسکن در سبد هزینه خانوار بالا بوده است. بر همین مبنا چون همیشه کمبود وجود داشته، مسکن به عنوان یک کالای سرمایه‌ای تلقی شده است.

اکثر‌ جرم‌شناسان اعتقاد دارند که بزهکاری کودکان و نوجوانان به طور کلی بر اثر شرایط نامتناسب محیط زندگی‌ بروز‌ می‌کند و اگر این مسئله را به دقت بررسی کنیم، خواهیم‌ دید که ابتدا‌ شرایط نامتناسب پدیدار مـی‌کردند‌ و بر‌ اثر نقش‌های مـختلف‌ آن ها واکنش‌هایی به صورت بزهکاری‌ و جنایات تظاهر می‌نماید. پس می‌توانیم بگوییم که عامل‌ اصلی بزهکاری پیدایش شرایط نامناسب است. زیرا در نتیجه‌ نامناسب بودن محیط خانواده ترس و ناامیدی‌ کودکان تشدید می‌شود و وجود ترس و نـاامیدی، محبت و سازش از بین می‌برد و ناسازگاری‌ را شدت می‌دهد.

بنابراین می‌توانیم بگوییم که یکی‌ از علت‌های اساسی ناسازگاری اطفال ترس و ناامیدی از آینده می‌ باشد‌ و شرایط نامناسب مسکن یکی از عواملی است که تـعادل روانـی‌ اطفال و نوجوانان را مختل کرده و مانع‌ تفاهم و سازش اجتماعی آن ها می‌گردد. پس شـرایط مسکن و ویژگی های اقتصادی و روانی‌ آن در بزهکاری اطفال و جوانان نقش‌ مهمی بازی می‌کند و اثرات‌‌ غیر‌ قابل انکاری دارد و مهم تر از همه تباهی شخصیت است. وقتی همه اعضاء یک خانواده در‌ یک‌ اطاق‌ زندگی می‌کنند ممکن است‌ در این شرایط درهـم، بـرهم، اطـفال‌ در مقابل‌ دو‌ خطر‌ مهم قرار گیرند.

نخست خطر اخلاقی برای اطفال‌ اسـت، یـعنی پدر و مادر با یکی‌ از‌ اعضاء‌ خانواده رفتار غیر عادی داشته‌ باشند (بدرفتاری نسبت به اطفال، مستی، شـهوات رانی) یـا پدر‌ و مـادر‌ با بعضی حرکات و رفتارهای غیر عادی‌ در مقابل اطفال ساده نمایان شوند و یـا‌ بـا‌ کـودک‌ و امیال او به شدت مخالفت‌ شود. دوم از نظر خطرات روانی و جسمانی است و آن وقتی‌ است‌ که‌ یکی از اعـضاء خـانواده بـه امراض‌ مسری مبتلا شود.

پس به نظر می‌رسد‌ که‌ عکس‌ العمل‌ های روانی در حقیقت ناشی از تـاثیر مـحیط غیر عادی و نامتناسب زندگی‌ باشد. به عبارت‌ دیگر‌، میان عقده‌های‌ روانی و بزهکاری وقتی رابـطه عـلت‌ و مـعلولی برقرار می‌شود که با‌ محیط‌ نامناسب‌ توام گردد.