بسیاری از خانواده ها با تصور این که آینده بهتری برای فرزندان شان بسازند، مهاجرت می کنند. معمولا تعریف از آینده ای بهتر، به سطح بالاتری از رفاه، امنیت و آزادی خلاصه می شود؛ محیطی امن و پیشرفت و موفقیت تحصیلی و شغلی. پس از مهاجرت و روبرو شدن با مسائل جدید پیش بینی نشده، بخصوص در حیطه فرهنگی و اجتماعی، خانواده ها در مورد تصمیم خود دچار شک و تردید شده و نمی دانند با این مشکلات چگونه باید روبرو شوند.

اولین مساله نگرانی و دغدغه یادگیری زبان در بچه هاست. هر چقدر سن بچه ها پایین تر باشد این مشکل سریع تر رفع می شود و بچه ها به سرعت در زبان و ارتباطات اجتماعی رشد می کنند به طوری که والدین شان تعجب می کنند. بعضی خانواده ها که فرزندانی با مشکلات کم رویی یا درخود ماندگی (اتیسم) دارند، متوجه کندی رشد یادگیری زبان دوم در بچه ها می شوند که این امر بیشتر به دلیل کمبود ارتباط است و آنان به‌ ‏راحتی آنچه را که می شنوند می فهمند. بهتر است به‌‏جای نگرانی یا ایجاد اضطراب بیشتر در بچه ها، به درمان و اصلاح مهارت های ارتباطی آنان بپردازید و بدانید کمی دیرتر آنان نیز بخوبی در زبان دوم رشد خواهند نمود.

مساله دیگر مختلط بودن کلاس های دختر و پسرها با یکدیگر است. این مساله برای سنین پیش دبستانی و دبستانی چندان نگران کننده نیست ولی وقتی به سنین دبیرستانی می رسد موجب نگرانی های بعضی از خانواده ها خواهد شد. خانواده ها باید متوجه باشند تغییر مکان به تنهایی در مهاجرت رخ نمی دهد، بلکه فرهنگ محل و مکان جدید در بچه ها بیشتر از بزرگسالان نهادینه می شود و آنان این رفتارها را طبیعی می دانند، پس می بایست در عین حال که ارزش‌‏های خانوادگی را محترم شمرد، به بعضی از این تفاوت ها نیز احترام گذاشت و با ایجاد یک محیط گرم خانوادگی مبحث ازدواج و تشکیل خانواده را نزد بچه ها ارزشمند نمود.

میزان و نوع روابط بچه ها با والدین در کشور جدید متفاوت خواهد شد. این تفاوت نیز بسته به سن مهاجرت فرزندان متغیر خواهد بود. در کشوری همچون کانادا، ممکن است ما شاهد روابط گرم و صمیمانه زیادی بین والدین و بچه ها نباشیم و به نوعی مراقبت و تربیت استقلال و به‌‏خود متکی بودن را شاهد باشیم. کاهش ارتباطات فرزندان گاهی موجب درد در والدین شده و تصور می نمایند فرزندان شان سرد شده اند، در صورتی که این رفتار فقط نوعی تفاوت در شیوه نشان دادن احساسات است که آنان در این مکان جدید آموخته اند. آنان را با بچه های خانواده خود در کشور خودتان مقایسه نکنید و تفاوت در شیوه های فرهنگی مکان جدید را شناخته و تا حدی خود را با آن منطبق سازید و بدانید با ابراز محبت و مهربانی، همیشه آنان را کنار خود خواهید داشت حتی اگر میزان و تعداد این روابط زیاد نباشند.