سخن گویی

زبان یک وسیله ی بسیار مؤثر و کارساز در سازگاری انسان با محیط اجتماعی، فرهنگی و علمی است. کودکان در طی زندگی محدود خود بسیاری از واژه ها، قواعد و اصول زبان را در عمل می آموزند و در جمله های معنادار به کار می برند.   نوزادان در ماه های نخستین شیرخوارگی گریه می […]

زبان یک وسیله ی بسیار مؤثر و کارساز در سازگاری انسان با محیط اجتماعی، فرهنگی و علمی است. کودکان در طی زندگی محدود خود بسیاری از واژه ها، قواعد و اصول زبان را در عمل می آموزند و در جمله های معنادار به کار می برند.

 

نوزادان در ماه های نخستین شیرخوارگی گریه می کنند یا با لحنی محبت آمیز سر و صدا به راه می اندازند و نسبت به زیر و بمی صداها حساسیت به خرج می دهند. پیش از آنکه به حالتهای چهره ی دیگران واکنش نشان دهند به لحن صدا توجه دارند. آهنگ صدا به منزله ی یک پیام است. کودکان شیرخواره صداها و لحن مبالغه آمیز را دوست دارند و مایلند که بزرگسالان با این روش با آنان رفتار کنند.

 

شیرخوارگان در ۴ تا ۶ ماهگی، حتی پیش از آنکه بتوانند واژه ای را تلفظ کنند با زبان مادری خود آشنایی پیدا می کنند، نامشان را تشخیص می دهند و معنای واژه های «بابا و ماما» را درک می کنند. کودکان از ۶ تا ۱۲ ماهگی به گونه ای فزاینده با ساختارهای صوتی زبان مادری خود آشنا می شوند. در این مرحله است که واژه ها را به گونه ای شکسته و گاهی نامفهوم به کار می برند که آن را مرحله ی وِروِر کردن می نامند.

 

در یک سالگی اشیاء و افراد مورد علاقه ی خود را می شناسند و نخستین واژه هایی را که به کار می برند «ماما، بابا، پوفه» هستند که مورد توجهشان می باشند. در حدود ۱۱ ماهگی با ژست یا حرکات بدنی با اطرافیان خود رابطه برقرار می کنند، چنانکه برای گفتن «نه، شانه های خود را بالا می اندازند و گفتن «آری» سر خود را پایین می آورند. در واقع سخن گویی کودکان خود مبحث مفصلی از روان شناسی رشد کودک و نوجوان و زبان آموزی را تشکیل می دهد که باید در جای خود به تفصیل از آن سخن به میان آید. در اینجا فقط یادآور می شویم که پیشرفت در زبان محصول رسش یا رشد طبیعی و تجربه های محیطی است.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما