اسباب بازی ها وسایلی هستند که به کودک در بازی کردن کمک می کنند و در رشد همه جانبه کودک بسیار موثر هستند، به شرط اینکه درست انتخاب شوند و متناسب با شرایط رشدی کودک باشند. شما می گویید چه کار کنم تا کودکم وقتی با هم بیرون می رویم از من نخواهد که برایش اسباب بازی جدید بخرم. کمی با خود بیندیشید. آیا اینگونه رفتار کودک در این سن غیر طبیعی است؟ مسلما نه. یکی از ویژگی های کودک در این سنین این است که نمی تواند مانند یک بزرگسال رسیدن به خواسته اش را به تعویق بیندازد. چیزی که دوست دارد را بدون توجه به شرایط موجود ابراز می کند و می خواهد در لحظه، خواسته اش جامه عمل بپوشد. او درک صحیحی از شرایط اقتصادی و مسائلی از این قبیل ندارد. اما آیا باید به همه خواسته های کودک در این زمینه جواب مثبت داد؟ مسلما نه.

اگر شما با توجه به شرایط اقتصادی تان به طور معمول برای کودکتان اسباب بازی تهیه کردید و می کنید و کودکتان در این زمینه با فقر اسباب بازی مواجه نیست، ولی او با این حال همیشه اصرار به خریدن اسباب بازی های بیشتر دارد باید بگوییم در اینجا نیازی نیست به حرف های او توجهی کنید. پاسخ منفی به خواسته های کودک که بسیاری از والدین از آن پرهیز می کنند تا محبت خود را نشان دهند، اشتباهی است که کودک را از دریافت محبت خالصانه و واقعی محروم می کند. کودکی که با گریه و دعوا یک وسیله اسباب بازی می خواهد و والدین در برابر خواسته کودک و خرید آن مقاومت می کنند، می توانند و باید محبت واقعی خود را پس از نخریدن وسیله به وی نشان دهند و دلایلشان را به زبان قابل فهم کودک برای او مطرح کنند. اینجاست که کودک در می یابد که والدین حتی با نخریدن اسباب بازی او را همچنان دوست دارند و او مثل گذشته می تواند بازی کند و از زندگی اش لذت ببرد. اما وقتی والدین تسلیم خواسته کودک می شوند، محبت واقعی خود را دریغ و آن وسیله را جایگزین آن می کنند. ( پس این نکته را هیچ گاه فراموش نکنید)

• برخی نکات کاربردی در این زمینه :

۱. وقتی با کودکتان به خیابان می روید، اگر برای خرید می روید قبلاً با آگاهی و برنامه ریزی این کار را انجام دهید (انتخاب اسباب بازی مناسب و …)، ولی اگر به دلیل مسائل اقتصادی فعلاً قصد خریدن اسباب بازی ندارید، اگر کودک شما دست تان را گرفت و به سوی ویترین مغازه اسباب بازی فروشی برد و با اصرار و سماجت و پاکوبیدن و گریه، خواست شما را وادار کند که برایش چیزی بخرید، تسلیم خواسته کودک نشوید و بدانید هیچ کودکی تاکنون در دنیا به خاطر این گریه کردن ها مشکلی برایش به وجود نیامده است و جای نگرانی ندارد (البته منظور ما این نیست که باعث گریه کودک خود شوید و نسبت به گریه های او بی تفاوت باشید، بلکه منظور این است که به خاطر برخی گریه ها مرتکب خطای تربیتی نشوید و سعی کنید گریه کودک را با روش صحیح و محبت های لازم و بجا کنترل و مدیریت کنید)؛ اگر پس از گریه کردن کودک او را به هدفش برسانید، برای کودک عادت می شود و همیشه می خواهد به همین نحو به خواسته خویش برسد. فراموش نکنید که کودکان بسیار هوشمندند و وقتی می بینند این راه (گریه کردن) برای رسیدن به خواسته هایشان جواب می دهد، همیشه از آن استفاده می کنند.

۲. وقتی کودک همراهتان هست و امکانش نیز هست می توانید از مسیرهایی حرکت کنید که مغازه های اسباب بازی فروشی وجود نداشته باشد تا توجه کودکتان به آن ها جلب نشود.

۳. اگر کودکتان اصرار به خریدن اسباب بازی کرد ولی شما قصد خرید نداشتید، می توانید توجه او را به موضوع دیگری جلب کنید، تا خریدن اسباب بازی را فراموش کند (مثلا قول رفتن به پارک را به او بدهید و به آن هم حتما عمل کنید).

۴. در صورت اصرار او به خریدن اسباب بازی، می توانید به کودکتان بگویید که وقتی به خانه رفتیم خودمان یک اسباب بازی درست می کنیم. این گفته شما علاوه بر اینکه حس کنجکاوی کودک را بر می انگیزد، باعث دست برداشتن او از سماجتش برای خرید اسباب بازی می شود. همیشه لازم نیست مبلغ هنگفتی برای خرید اسباب بازی گران قیمت پرداخت کنیم، می توانیم در خانه و با استفاده از وسایل خانگی و حتی دورریختنی ها (با رعایت مسائل ایمنی و بهداشتی)، برای کودک اسباب بازی بسازیم. مثلا می توانید لوله های مقوایی دستمال کاغذی رولی را با کمی تزیین تبدیل به عروسک کنید یا با ریختن چند عدد نخود در یک ظرف و محکم کردن در آن، یک جغجغه بسازید.