درک و شناخت کودک نسبت به دنیا و مفاهیم آن، با درک و شناخت یک بزرگسال بسیار متفاوت است و رفتارهای کودک هم بازتاب همین درک و شناخت اوست. کودک مینیاتور (کوچک شده) افراد بزرگسال نیست. کودک، کودک است با مختصات مربوط به خود. پس این انتظار نامعقولی است که ما از کودک توقع داشته باشیم که مانند ما فکر کند و عمل کند.

بگذارید برایتان مثالی بزنم تا این موضوع برایتان ملموس تر شود. در روانشناسی کودک گفته شده که تهدیدهای خطرناک کودک را تا سن ۷ یا ۸ سال جدی بگیرید و به سادگی از آن رد نشوید، زیرا ممکن است تبعات جبران ناپذیری داشته باشد . اما چرا؟ فرض کنید در خانه آپارتمانی تان نشسته اید (طبقه سوم) و کودک ۵ ساله تان به شما می گوید اگر برایم فلان اسباب بازی را نخرید خودم را از پنجره پرت می کنم و می کُشم ( چون کودک فهمیده است شما از مرگ می ترسید).

اکنون شما با یک تهدید خطرناک از کودک مواجه شده اید. تهدید به کشتن خود. اگر شما این گفته را جدی نگیرید و فکر کنید که کودک است و برای خود حرفی می زند و هیچ وقت این کار را نمی کند و به او بگویید هر کاری می خواهی بکن، با اشتباه بزرگی روبرو شده اید که ممکن است به مرگ کودکتان بینجامد؛ زیرا تصور یک کودک پنج ساله از مرگ با تصور یک بزرگسال کاملاً فرق می کند.

بزرگسال می داند که مرگ پایان این دنیاست و برگشتی وجود ندارد، ولی کودک در این سن، هنوز به این فهم نرسیده است و تصور دیگری از مرگ دارد و آن را پایان دنیا و برگشت ناپذیر نمی داند. البته این به این معنی نیست که به تهدیدهای خطرناک کودک همیشه جامه عمل بپوشانید، بلکه منظور این است که مراقب باشید و آن را به خوبی مدیریت کنید تا بعدها پشیمان نشوید.