بارها و به دفعات مطرح شده که اتیسم درمان دارویی ندارد. با این وجود پزشکان مرتباً برای مبتلایان به اتیسم نسخه هایی دارویی تجویز می کنند. واقعیت این قضیه چیست؟

پاسخ بسیار ساده است. در این جا پزشک مبادرت به درمان خود این اختلال ننموده است. او در واقع با اقدام در جهت بهبود و یا کاهش برخی از علائم این بیماری و تلاش در جهت کنترل آن ها فرد را در موقعیت مناسب تری قرار می دهد و در نتیجه قابلیت یادگیری، ارتباط و تعاملات او بهتر می شود، اما اصل بیماری متاسفانه درمان دارویی نداشته و معمولاً تا انتهای عمر همراه فرد باقی خواهد ماند. دست کم تا حال حاضر هیچگونه دارو و فراورده هایی برای برطرف کردن کامل این بیماری به بازار عرضه نشده است. بهترین اقدامی که در ارتباط با اتیسم می توان انجام داد از دست ندادن فرصت های طلایی در جهت آموزش های لازم برای افراد مبتلا است.

تلاش در جهت یافتن مراکز و بنگاه هایی که داعیه درمان این بیماری را دارند و اهداف تبلیغاتی و سودجویانه ای را دنبال می کنند معمولاً ثمری به دنبال نخواهد داشت غیر از اتلاف وقت، صرف هزینه های بیهوده و مورد غفلت قرار گرفتن از روش های صحیح مرسوم در درمان این بیماری و هم چنین آزار و اذیت خود کودکان مبتلا که تاثیرات نامطلوبی را برای آن ها به جا خواهد گذاشت. شدت علایم و سیر بیماری در مبتلایان به اتیسم نسبت به یکدیگر بسیار متفاوت بوده و از این لحاظ نمی توان گفت هیچ دو کودک مبتلا به آن شبیه به هم هستند.

از بین آن ها کسانی که از بهره ی هوشی بهتری برخوردارند و ارتباط کلامی بهتری ازخود نشان می دهند شرایط مطلوب تری دارند و با بالا رفتن سن آن ها به شرط برخورداری از آموزش های لازم علائم آن ها نیز کمتر می شود. به این صورت که تغییرات مثبت در برقراری ارتباط و تعامل با دیگر افراد و روابط اجتماعی آن ها مشاهده می شود ولی با این وجود ممکن است حرکات تکراری آن ها و رفتارهای کلیشه ایشان باقی بماند. در کل اگر محیط خانه نیز در هماهنگی با محیط های آموزشی این کودکان از شرایط مطلوب و سازندگی لازم برخوردار باشد وضعیت بهتری را برای این گونه بچه ها می توان انتظار داشت و این جاست که اهمیت و نقش کلیدی و پر رنگ والدین در بهبود شرایط فرزندانشان به خوبی خود را نشان می دهد.

• درمان علائم اتیسم

در مورد درمان علائم اتیسم به دو نکته باید اشاره کرد. اول این که این گونه علائم در همه ی مبتلایان به اتیسم به صورت یکسان بروز نمی کند و هرکدام از آن ها علائم مخصوص به خود را دارند. دوم این که همه ی این علائم لزوماً توسط درمان های دارویی برطرف نمی شوند و در این ارتباط داروها ممکن است تا حدودی به بهبود شرایط کمک کنند و حتی گاهی چندان هم موثر نباشد.

جایگاه دارو در درمان اتیسم بیشتر با هدف بهبود علائم همراه با این بیماری است و بر روی ماهیت اصلی این اختلال هیچ تاثیری ندارد. ذکر نام داروها در این قسمت دلیلی بر تجویز آن ها در بیماران نبوده و با توجه به عوارض و اثرات جانبی احتمالی تحت شرایط خاص و با صلاح دید پزشکان دارای تجربه کافی در ارتباط با اتیسم و در صورت آشنایی کامل با جزئیات این بیماری ممکن بوده و به عنوان گام آخر در صورتی که راه حل و چاره ی دیگری نباشد در نظر گرفته می شود. یکی از داروهایی که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا برای آرام ساختن و کنترل علائم کودکان مبتلا به اتیسم تحت شرایط خاص مجاز شناخته شده ریسپریدون می باشد. این دارو برای کنترل حالات عصبانیت، پرخاشگری، نا آرامی و نیز رفتارهای خود آزاری ممکن است تجویز شود. در تعداد کمتری ازبیماران برای کنترل رفتارهای عصبی، به هم ریختگی و خودآزاری از دارویی به نام آریپیپرازول (Aripiprazole) کمک گرفته می شود.

• اضطراب و افسردگی:

داروهایی که بر روی بازجذب سروتونین تاثیر دارند در درمان اضطراب، افسردگی و وسواس به کار می روند که معمولاً در سنین 7 سال و بالاتر کاربرد دارند که به خصوص به دلایل عوارض خطرناک به شدت مورد هشدار هستند و بیمارن مصرف کننده آن ها بایستی مورد مراقبت شدید قرار گیرند.

• تشنج:

احتمالاً درصدی از بیماران مبتلا به اتیسم دچار تشنج می شوند. تشنج در این کودکان نیازمند داروهای خاصی است که باید به دقت بسته به بیمار و نوع حملات مربوطه توسط پزشک متخصص تجویز و سطح غلظت خونی این قبیل داروها مرتباً اندازه گیری شود و حداقل میزان داروی موثر نیز به کار گرفته شود. گرچه این گونه داروها از بروز حملات تشنجی جلوگیری می کنند اما نیاز به استفاده از آن ها همیشگی است و منجر به قطع دایمی این گونه حملات نمی شوند.