او 6 ساله است و در زمان بازی بچه ها اگر به هر علتی او را بازی نمی دهند، گریه می کند، بسیار ناراحت می شود والدین او دوست دارند، فرزندشان بیشتر کارگردان و مجری بازی ها باشد، تا بازیگر ضعیف که به محض اخراج شدن آبغوره بگیرد و قهر کند. چه باید کرد!!؟؟

گریه کودک در برخی موارد مانند مثال فوق حکایت از ناکامی و شکستی است که تجربه نموده است و احساس بی ارزشی است که از این گونه رفتار سایر بچه به او دست داده است؛ چرا که بازی کردن، جالب توجه ترین بخش زندگی کودک 4 تا 6 ساله به شمار می رود. او از بازی کردن با کودکان دیگر و با کسانی که به چیزهایی نیاز دارند که او نیاز دارد، و چیزهایی را دوست می دارند که او دوست دارد لذت می برد و احساس ارزشمندی پیدا می کند.

گاهی مواقع، شکست و ناکامی ایجاد غم و اندوهِ موقّت و گریه می کند، که این حالت پاسخی طبیعی به شرایط بیرونی است و تا حدی طبیعی است و فقط مختص کودکان نمی باشد. بلکه در بزرگسالان نیز با اندکی تفاوت در شیوه ابراز آن وجود دارد. در حالتی که کودک شما احساس ناکامی دارد، نباید از گریه او ممانعت انجام دهید و یا او را سرزنش و مسخره كنید، بلکه بایستی اجازه دهید که او مقداری با گریه کردن و اشک ریختن خودش را سبک کند و احساسات منفی را که بر اثر تجربه شکست و ناکامی پیدا کرده­است بیرون بریزد.

البته بعد از آن که مقداری سبک شد در این هنگام همراهی و همدلی و کمک شما و سایر اعضای خانواده می تواند خیلی مثمر ثمر واقع گردد. شما بایستی کاری کنید که کودک تجربه پیروزی را هم داشته باشد و ناکامی های او به حداقل برسد، این شیوه رفتاری باعث می شود که اعتماد به نفس کودک تان تقویت گردد و در برابر شکست و ناکامی هم مقاوم گردد و عکس العمل بهتر و مناسب تری از خود نشان دهد.

گاهی می توانید خودتان با کودک تان بازی کنید و زمینه پیروزی و احساس ارزشمندی او را فراهم آورید و گاهی می توانید جمعی از کودکان هم سن و سال کودک تان را دور هم جمع کنید و با طراحی یک بازی دوستانه، زمینه رقابت سالم بین آن ها را فراهم آورید. كودكان در سن 4 تا 6 سالگي نياز به بازي كردن به صورت دونفري و چند نفری داشته و بازي كردن باعث مي‌شود نياز ذهني كودك تأمين شده و رشد ذهني آن ها افزايش پيدا كند. بنابراین از هیچ فرصتی برای بازی با کودک تان غافل نباشید. بازی کردن – مخصوصاً بازی‌های تعاملی و دو طرفه والدین با کودک – احساس عشق، قدردانی و نهایتاً احساس ارزشمندی را در بچه‌هایتان بالا می‌برید. این عشق دو طرفه باعث تشویق ذهن بچه‌ها به بالا بردن مهارت‌های شناختی و سلامت مغزی می‌شود.

معمولاً کودکان با هم سن و سالان خود بازی می کنند و با آنان اُخت می گیرند و اجازه بازی به کودکان کوچکتر را به خاطر این که از توانایی و قدرت کمتری برخوردارند و یا قوانین بازی را بلد نیستند نمی دهند، اگر دیگر کودکان، کودک شما را در بازی شرکت نمی دهند و یا او را اخراج می کنند، می تواند به خاطر این علت بوده باشد که کودک شما با بچه های بزرگتر از خود بازی می کند. در این صورت شما می توانید کودک تان را بیشتر به گروه های هم سن و سال او معرفی کنید تا با آن ها بازی کند، او در ضمن بازی یاد می‌گیرند چگونه از خود دفاع کند، چگونه خود را ثابت کند و با گفت‌وگو و فکر کردن می‌تواند مهارت‌های اجتماعی خود را بالا ببرد.

كودكان به عزت‌نفس و احساس ارزشمندی و توجه مداوم احتياج دارند، فعاليت هايي مثل نقاشي، طراحي، کاردستی، بازی دوستانه و … كه با فنوني در ارتباط است، سطح اعتماد به‌ نفس و احساس ارزشمندی آن ها را افزايش مي‌دهد، در واقع زماني كه بتوانند با كمک بزرگ‌ترها و با حوصله به خرج دادن آن ها، از عهده چنين كارهايي برآيند نه تنها به خودباوري مي‌رسند. بلكه احترام به خود و ديدن ارزش‌هاي خود را فرا مي‌گيرند و اعتماد به نفس شان تقویت می شود. همچنين توصيه مي‌شود، اگر والدين با فن يا حرفه خاصي آشنا هستند، در انجام كارها، كودكان را نيز سهيم كنند و با آنان بازی کنند و قوانین بازی را به آن ها یاد دهند. با ارائه اين روش، ضمن سرگرم كردن فرزندان، حرفه و فنوني هم به آن ها آموزش داده مي‌شود و اين فرآيند، در آينده بهتر آن ها و احساس ارزشمندی آنان بسيار مؤثر است.

گاهی می توانید در مواقعی که کودک در موارد مشابه ای که توسط بچه ها از بازی محروم شده است و گریه نمی کند در این حالت او را مورد توجه قرار دهید و تشویق و تحسین کنید و در مقابل مواقعی که زیر گریه می زند او را تحویل نگیرید و توجه نکنید تا به تدریج کودک به بیهودگی رفتار خود پی ببرد و آن را ترک کند و شما نیز سعی کند به جای گریه کودک جایگزین مناسبی برای گریه او پیدا کنید و با ترتیب یک بازی جدید احساس ارزشمندی او را بازیابید.