حواسمان به «مُرجِئه» های زمانمان باشد!!

«خیره به تلویزیون نگاه می کند، کارتون، تبلیغات، فیلم، سریال، موسیقی و…» «برای ساکت کردن خواهش هایش تبلت را به او می دهند؛ بهترین راه حل است، چندین ساعت سرگرم می شود …» «سرگرم است امــا حواس او به همه چیز هست؛ از تمام جرئیات کارتون ها گرفته تا تمام نکات ریز بازی های تبلتش […]

«خیره به تلویزیون نگاه می کند، کارتون، تبلیغات، فیلم، سریال، موسیقی و…»
«برای ساکت کردن خواهش هایش تبلت را به او می دهند؛ بهترین راه حل است، چندین ساعت سرگرم می شود …»
«سرگرم است امــا حواس او به همه چیز هست؛ از تمام جرئیات کارتون ها گرفته تا تمام نکات ریز بازی های تبلتش …»
«بله؛ تربیت و آموزش به همین سادگی و راحتی …»

 

نفوذی که گروه «مُرجِئه»* بر باورها و عقاید مردم داشتند تنها محدود به زمان اهل بیت (ع) نیست. آن ها تغییر سبک داده اند، شیوۀ بیانی متفاوت اختیار کرده اند. امـــا ما اصرار به روش های خود داریم! آن ها منحرفانی بودند که اهل بیت (ع) همیشه نگران پیشی گرفتن آن ها در امر تربیت و آموزش کودکان و نوجوانان نسبت به خانواده ها بودند.

 

«مُرجِئه» ی زمان ما ابزارش پیشرفته و بیان او وسیع تر و همه جانبه تر شده است. کودک و نوجوان ما، هم مشتاق لطافت اوست و هم خشونت هایش را دوست دارد. با کوچکترین نگاه به کارتون ها، انیمیشن ها و تبلیغات مورد علاقه آن ها این مهم را در می یابید.

 

حال آیا زبان شما نیز تغییر کرده است!؟ ابزارهای برقراری ارتباط شما پیشرفته شده است!؟ چقدر لطافت ملاک تربیت و آموزش شماست!؟ چه میزان در این مسیر خشونت را به کار می گیرید!؟

 

نفوذ بر باورها و اعتقادات سخن دیروز و امروز نیست. اندیشه ها و افکار در هر زمان تحت تأثیر جریان های فکری هستند. در هیچ برهۀ زمانی فضا و محیط تربیتی و آموزشی سالم و عاری از هر گونه جهت گیری های اشتباه وجود نداشته است. این افراد و خانواده ها هستند که با توجه و سبک زندگی خود، یا جلوی نفوذ را می گیرند و مقابل آن می ایستد و یا بی تفاوت از کنار آن عبور می کنند و آزادی عمل می دهند. حساسیت به انحراف کودکان و نوجوانان محدود به زمان و مکان خاص و ویژه ای نیست «مُرجِئه» ها همیشه هستند…

 

* امام صادق (ع) فرمودند: «بادِرُوا أولادَكُم بِالحَديثِ قَبلَ أن يَسبِقَكُم إلَيهِمُ المُرجِئَةُ؛ در آموزش حدیث به فرزندانتان شتاب کنید پیش از آن که مرجئه (منحرفان) زودتر از شما به سراغ آن ها بروند». (کافی، ج ۶، ص ۴۷)

«آن ها گروهی بودند که اعتقاد داشتند ایمان به دل است و زبان بر عمل تقدم دارد. کسی که در دل ایمان به خدا داشته باشد رفتار، کردار و عمل مناسب هم نداشته باشد، چندان اهمیتی ندارد، زیرا رستگار حقیقی است. از این روی اقدام به تربیت، آموزش و ترویج اعتقادات و باورهای خود کرده بودند.»

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما