امام حسن (ع) در تربیت فرزندان خویش به نقش حساس دوست و همبازی نگاه ویژه ای داشتند و به فرزندش می فرمود: «فرزندم! با هیچ کس دوستی مکن، مگر این که از رفت و آمد (و ویژگی های روحی، اخلاقی و رفتاری) او آگاه شوی. هنگامی که دقیقا بررسی و تحقیق کردی و رضایت به […]
امام حسن (ع) در تربیت فرزندان خویش به نقش حساس دوست و همبازی نگاه ویژه ای داشتند و به فرزندش می فرمود:
«فرزندم! با هیچ کس دوستی مکن، مگر این که از رفت و آمد (و ویژگی های روحی، اخلاقی و رفتاری) او آگاه شوی. هنگامی که دقیقا بررسی و تحقیق کردی و رضایت به معاشرت با او دادی، آن گاه با او براساس چشم پوشی از لغزش ها و یاری کردن در سختی ها، برادری و دوستی کن.»
کودک و نوجوان، فطرتا به دوستان خود گرایش زیادی دارند؛ زیرا کودک، یک انسان است و انسان، یک موجود اجتماعی و از ماده انس است و باید برای خود انیس و مونس داشته باشد، با او دردِ دل کند و مشورت کند و لحظاتی را سرگرم شود و از تنهایی به در آید.
پس پر کردن این خلأ، یک نیاز طبیعی است و می توان گفت: خوش ترین و لذت بخش ترین لحظات زندگی کودک و نوجوان، دقایقی است که با دوستانش به سر می برد. بدون تردید، این همگرایی و همنشینی با دوستان، در یکدیگر مؤثر خواهد افتاد و در این تعامل، خلق و خوی و افکار آنان به همدیگر منتقل خواهد شد.
در مبانی دینی ما، به این نیاز طبیعی و هدایت صحیح آن توجه خواصی شده است و افراد را به یافتن و نگهداری دوستان خوب و صالح تشویق می نماید.
آداب و معاشرت و زندگی مؤدبانه را به فرزندان خـود آمـوزش دهید. برخی از والدین اصلا به رفتار و روش کودک خود در اجتماع توجه ندارند و برایشان اهمیتی نـدارد که رفتار فرزندشان با بزرگترهای خانواده، با دوستان و اطرافیان و حتی همشاگردی هایش چگونه است؟
آیا در بـرابر آن ها روش خصمانه‌ای دارد؟
آیا رفتارش صـمیمانه و دوسـتانه است؟
و آیا هیچ در مقابل دوستانش نسبت به رفتار خود احساس مسئولیت می کند یا نه؟
نویسنده این مطلب :
