با توجه به اهمیت تـقلید و رقـابت‌ بـاید جـو کـلاس را برای این طور افـراد، مـناسب ساخت و کاری کرد که‌ کلاس برای او سازنده باشد‌، نه‌‌ مخرب. مثلا اگر گوشش سنگین‌ است بـاید تـرتیبی داد کـه نزدیکتر به‌ معلم بنشیند و یا معلم بلندتر صـحبت‌ کـند و در صـورت نیاز، مدتی‌ از‌ زنگ‌ تفریح را هم برای‌ او‌ اختصاص داد تا مطالبی را که نشنیده و نفهمیده است‌ تفهیم نمود؛ نه اینکه جو کلاس‌ طوری باشد که او را مسخره نمایند.

البته بعضی‌ از‌ معلمان برای خلاص‌ شدن‌ از‌ دست این گونه محصلین، آن ها را جهت رفتن به مدارس استثنائی‌ تشویق می نمایند. یا اینکه می گویند این ها کودن هستند و چون از آن ها مایوس می‌شوند، نه درس می‌پرسند و نه چیزی و این اشتباه‌ بزرگی‌ اسـت؛ زیـرا این بچه‌ها که فعلا جزء عقب‌افتاده‌ های تحصیلی هستند، نه‌ عقب‌مانده ذهنی، اگر از مدرسه طرد شوند و فکری به حال آن ها نشود، سرانجام تبدیل به عقب‌افتادۀ واقعی‌ ذهنی می‌شوند، که‌ ما‌ بـا ایـن‌ طریق‌ سخت مخالفیم و باید این دانش‌ آموزان را تا حد امکان در مدارس‌ معمولی نگه داشت «البته‌ دشواری‌ این مسئله را قبول داریم» ولی باید پذیرفت کـه اسـاس‌ کار‌ تعلیم‌ و تربیت‌ مشکل اسـت.

بـاید توجه داشت که مدرسه، کارخانۀ انسان سازی است‌ و انسان‌سازی مشکل است این‌ کارخانه ‌‌برخلاف‌ کارخانجات دیگر نباید تولیدات زائدی داشته باشد؛ در مدرسه حتی یک نفر را هم‌ نباید‌ به عنوان‌‌ کسی که خـوب تـربیت نشده به عنوان‌ فضولات به جامعه فرستاد؛ تا آنجایی که ممکن است همه‌ تربیت‌ شوند. البته گاهی کودکی که‌ مسئله‌اش حاد است بر اساس نظر روان‌شناس‌ (از طریق مصاحبه و تست‌) و نظر‌ والدین بـاید بـه مدارس‌ خاص استثنایی فرستاده شوند و مدارس استثنایی به همین منظور ساخته‌ شده‌اند.