پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «کودکان را دوست بدارید و به آن ها رحم کنید، و اگر به آن ها وعده دادید، به وعده خود وفا کنید؛ زیر آن ها جز شما کس دیگری را روزی دهنده نمی دانند.»

در سوره اسراء آیه 34 آمده است: «و اوفوا بالعهد انّ العهد کان مسوولاً» به عهد خویش وفا نمایید که البته از عهد و پیمان سئوال می‌شود. ‌

کودک مجموعه ای از رفتارهای خوب یا بد را در والدین دیده و آن را دریافت می کند. چشم های او و گوش های او همه چیز را می بیند و می شنود. نقش توامان پدر و مادر در تربیت فرزندان و پرورش فضایل اخلاقی و دینی را نمی توان منکر شد و اهمیت آن را در زندگی آتی فرزندان نادیده گرفت. از همان دوران کودکی والدین به فرزندانشان متعهد می شوند که وظایفی را در قبال آنها انجام دهند و آنها نیز عهد و پیمان بسته شده را درک می کنند واز ارزش آن آگاهند، در صورتی که والدین به عهد و پیمان خود وفا نکنند در مقابل این عمل والدینشان، عکس العمل نشان می دهند و نارضایتی خود را اعلام می کنند.

این ارتباط دو سویه است، یعنی کودکان از والدین شان وفای به عهد را می آموزند و در قبال عمل به تعهداتشان در قبال پدرو مادر خواهانند که والدین نیز اینگونه رفتار کنند. می توان گفت در فطرت آدمی وفای  به عهد نهفته است و آن را با عمق وجود از همان ابتدا درک می کند.

توجه والدین به تقویت این فضیلت اخلاقی به فرزندان کمک می کند تا در طول زندگی، آثار مثبت آن را ببینند، زیرا تعهد به عهد و پیمان در تمام مراحل زندگی دیده می شود. آنگاه که قدم در محیط علم و دانش می گذارد به عهدی که با والدین خود جهت ارتقای علم و دانش بسته پای بند خواهد بود و یا وقتی که در سن نوجوانی که اوج غرور انسانی پای می نهد این فضیلت اخلاقی در تصمیماتش تأثیرگذار است. زیرا با والدین تعهد قلبی و دوستانه ای بسته است که دستخوش ناملایمات اجتماع و دوستان  ناباب قرار نخواهد گرفت.

این انسان از آغاز زندگی اهمیت موضوع را درک کرده و آن را پذیرفته است و خود را مسئول این عهد بسته شده با پدر و مادر می داند و خلف وعده را عملی ناشایست و گناه می داند و خود را نه تنها در قبال خانواده بلکه نزد پروردگار خویش مسئول می داند آنجا است که پایه های وفای به عهد در وجود آدمی ریشه می دواند و این حاصل  تربیت اخلاقی و دینی است.

اما  نباید این امر را فراموش کرد که والدین باید به تعهدات فرزندانشان اعتماد کنند. اگر آن ها احساس کنند که عهدشان با بی اعتمادی والدین همراه خواهد بود این عمل شان را کاری عبث دانسته که عمل کردن یا نکردن به تعهدشان را بی ارزش می دانند و این نتیجه ای جز کم رنگ شدن این صفت پسندیده در انسان نخواهد داشت.

هم چنین والدین باید به فرزندان خود بیاموزند در تعاملات اجتماعی شان  حدود و حریم ارتباط با افراد مختلف را بشناسند و با هر کس عهد و پیمان دوستی نبندند و نتیجه چنین عهدی را به آن ها گوشزد کنند و آن ها را به مسائل اجتماعی آگاه سازند. والدین در ارتباط با تعهداتی که به یکدیگر دارند و در پای بندی به پیمانشان اهمیت این مساله را به طور غیر مستقیم به فرزندان خود آموزش می دهند و به طبع الگوی رفتاری زندگی مشترک آتی فرزندانشان قرار خواهند گرفت و به این رفتار به استحکام زندگی زناشویی فرزندانشان کمک شایانی خواهد کرد.

در محیط های کار نیز این رفتار به طور وضوح نشان داده خواهد شد، فردی که در خانه وفای به عهد را آموخته در محیط کاری و یا سایر محیط های اجتماعی تابع آن خواهد بود و فردی متعهد، با جایگاه اجتماعی والا خواهد شد که شخصیت آن نمود تربیت خانوادگی آن فرد است. این افراد با این شیوه تربیت، سازنده جامعه‌ای مملو از عطوفت و حس انسان دوستی و اعتماد به یکدیگر است.