دلبستگی، رابطه ای عاطفی و هیجانی است که فردی را با فرد دیگر پیوند می دهد. پایه اصلی دلبستگی در زمان طفولیت به وجود می آید، که تامین آرامش هیجانی و عاطفی کودک به آن بستگی دارد. نبود دلبستگی قوی در دوران طفولیت (محرومیت مادری) می تواند به آشفتگی هیجانی و رشد هوشی محدود، شکست در رشد و نمو منجر شود. اگر کودک پیش از حدود دو سالگی در محیطی آرام و سرشار از محبت رشد کند ممکن است از این آثارمخرب جلوگیری شود.

همچنین دلبستگی کودک به مادر نتایج طولانی مدت را به دنبال دارد و شالوده ی روابط بعدی کودک با والدین و مناسبات عاطفی و اجتماعی او را بنا می کند. احساسات و رفتارهای دلبستگی، نوزاد را به مادر نزدیک و از خطر دور می سازد و

جدایی از مادر اضطراب و درماندگی کودک را در پی خواهد داشت. حساسیت، پاسخگویی و حضور فعال مادر و دسترسی منظم نوزاد به وی خطوط اصلی دلبستگی ایمن را در کودک ترسیم می­ کنند.

وقتی مادر بی اعتنا یا طرد کننده باشد مشخصه های دلبستگی بر محور فقدان اعتماد به خود و دیگران شکل می گیرند. بر این اساس سبک دلبستگی محصول تجربه های واقعی فرد در مورد حساسیت، پاسخگو بودن و حضور فعال و منظم مادر در خلال سال های نوزادی، کودک و نوجوانی می باشد.

کیفیت روابط کودک و مراقب او، مفهومی محوری در ارتباط با عوامل موثر در تحول کودک است. از آن­جا که پاسخ ­دهی مثبت مادر به کودک از مولفه ­های مهم شکل­ گیری دلبستگی ایمن در اوست، ادراک مادر از علت رفتار کودک از اهمیت زیادی برخوردار است. رفتارهایی که بیشتر به انگیزه جستجوی ایمنی و وابستگی متقابل نسبت‌ داده‌ می‌شوند‌، پاسخ مثبت‌تری از سوی مادران دریافت می‌کنند. بنابر‌ ارزش‌ها‌ و باورهای فرهنگی، ادراک مادران از انگیزه‌های رفتار کـودک و پاسـخ‌دهی بـه رفتارهای کودک متفاوت است.