وقتی کودک اسباب بـازی‌هایش را می‌شکند در واقع به نیاز خود پاسخ می‌دهد. امّا والدین از این رفتار کودک ناراحت شده، به صورت کلامی و غیرکلامی (تو بدی، رفتارت بد است، وقتی این طور رفتار می‌کنی نه دوسـت داشـتنی هستی و نه ما تو را دوست داریم و اخم کردن) عدم رضایت خویش را ابراز […]
وقتی کودک اسباب بـازی‌هایش را می‌شکند در واقع به نیاز خود پاسخ می‌دهد. امّا والدین از این رفتار کودک ناراحت شده، به صورت کلامی و غیرکلامی (تو بدی، رفتارت بد است، وقتی این طور رفتار می‌کنی نه دوسـت داشـتنی هستی و نه ما تو را دوست داریم و اخم کردن) عدم رضایت خویش را ابراز می‌کنند.
وقتی کودک می‌بیند که شکستن اسباب بازی پاسخ به نیاز خـود اسـت و از طرفی درمی‌یابد که به خاطر پاسخ گویی به این نیاز از یک نیاز اساسی‌تر (توجه مثبت) که برایش ارزش بسیار بالایی دارد محرم می‌شود، در حالت تعارض و تـضاد بـین نیاز خود و توجه مثبت قـرار مـی‌گیرد و «توجه مثبت» را که نیاز اساسی‌تری است انتخاب می‌کند.
در این جاست که کودک به خاطر پذیرش، عشق و محبت والدین، نیاز خود را انکار و منحرف می‌کند. کـودک در واقـع از نیاز و رضایت شخصی خـود یـعنی خراب کردن، پیچ‌گوشتی در درون ضبط کردن و کشف آن صرف نظر کرده، آن را انکار یا منحرف می‌کند تا مورد توجه، پذیرش، محبت، عشق و علاقۀ والدین قرار گیرد. در واقع این نقطۀ آغازین انحراف از مسیر تـربیت طـبیعی است که او از میل درونی، طبیعی و شخصی خویش می‌گذرد و بر مبنای تشخیص امیال بزرگ‌سالان عمل می‌کند.
1) اگر کودک اسباب بازی یا وسیلۀ دیگری را خراب کرد والدین نباید دربارۀ او قضاوت اخلاقی کـرده، بـه او بگویند:«تـو کودکی بد، شیطان، بد ذات کثیف و غیر قابل تحمل هستی.» برای یک کار اشتباه نباید کل شخصیت کـودک را زیر سؤال قرار داد، بلکه باید برای او توضیح داد که آن کار و رفـتار خـاص کـه از او سرزده درست نیست و بدین ترتیب رفتار اشتباه کودک را از کل شخصیت او منفک کرد.
2) وقتی کودک اسباب بازی یـا وسـیله‌ای را شکست نباید با او به گونه ای رفتار شود که دچار وحشت و نگرانی گردد و سـعی کـند واقـعه را از دید والدین مخفی کند یا این که به لحاظ روحی و روانی احساس گناه و شرمندگی زیـادی در او ایجاد شود.
3) والدین آگاه و مسؤل همواره زمینه‌ساز رشد روز افزون فرزندان خویش‌اند و با تـقویت حس تحقیق و کاوش و جـست‌وجو در آنـان، راه را برای پیش‌رفت و سعادت نونهالان شان هموار می‌سازند.
4) والدینی که با روحیات و نیازهای کودک آشنا هستند به خوبی می‌دانند که کنجکاوی و پرسش‌های او طبیعی و غریزی است و نباید این انگیزه را در او خاموش نمایند، بلکه باید شـرایطی فراهم آورند که کودک بیش‌تر و بهتر به اشیا چشم بدوزد و پرسش کند و آن‌ها را لمس کرده، در صورت لزوم اشیا را قطعه قطعه کند و از درون آن‌ها آگاه شود.
5) وقتی اسباب بازی توسط کودک خراب یا شـکسته مـی‌شود بهتر است والدین اسباب بازی نویی برای او بخرند، چون ممکن است که کودک افسوس اسباب بازی خراب شده را بخورند و دچار دل مردگی، احساس گناه و پشیمانی شود. در صورتی که کودک به عـلّت کـنجکاوی و به طور غیر عمدی این کار را انجام داده است نباید دچار چنین حالت‌هایی شود.
6) اسباب بازی شکسته شده باید توسط کودک و با راهنمایی والدین تعمیر شوند و در صورتی که غیرقابل استفاده بـاشند آن ها را در جعبه‌ای نگهداری کنند و در سال‌های بعد هراز چند گاهی آن‌ها را به کودک نشان دهند. این وسایل مرجع خاطرات خوبی برای کودکان خواهد شود.
7) بعضی از والدین برای پز دادن به خانواده‌های دیگر یـا بـه عـلت امیال سرکوب شدۀ دوران کودکی خـویش کـه از داشـتن بعضی اسباب بازی‌ها محروم بوده‌اند، اسباب بازی های زیادی تهیه می‌کنند و آن ها را در کمد و گنجه و دور از دسترس کودکان نگهداری می‌کنند. از دیدگاه این گونه والدیـن کـودک خـوب کودکی است که اسباب بازی‌هایش را در کمد یا گـنجه بـه صورت صحیح و سالم به نمایش بگذارد و اگر کودکی آن‌ها را بکشند، خراب‌کار و بد ذات محسوب می‌شود.
نویسنده این مطلب :
