تعداد زیادی از دانش آموزان مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان در یاد گیری دروس ریاضی مشکل دارند، و با اینکه به اندازه دانش آموزان همسان خود تلاش می کنند، پیشرفت مورد انتظار را ندارند. مشکلات ریاضی از جمله مشکلات بسیار شایع در حوزه پیشرفت تحصیلی می باشند. این مشکلات به گونه ای هستند که موجب می شوند دانش آموز کم استعدادتر از آنچه هست  به نظر برسد و در محیط مدرسه احساس آرامش نکند.

لازم است برای کودک آموزش ها و فعالیت هایی تدارک دیده شود که احتمال موفقیت وی در آن ها زیاد است. دادن آموزش های مورد نیاز و ایجاد حساسیت نسبت به ویژه گی های این گروه از دانش آموزان به کسانی که با آنان سر و کار دارند، امری ضروری به نظر می رسد. در درجه اول باید اختلال در ریاضی را خوب شناخت.

اختلال در ریاضیات اساساً عبارت است از ناتوانی در انجام مهارت های مربوط به حساب با توجه به ظرفیت هوشی و سطح آموزشی که از کسی انتظار می رود. مهارت های مربوط به حساب از طریق آزمون های میزان شده فردی ارزیابی می شود در نتیجه فقدان توانایی کافی در ریاضی با عملکرد تحصیلی وی  تداخل می کند و مشکلات مربوط به آن دامنه وسیعی را دربر خواهد گرفت.

اصطلاحات این اختلال عبارتند از: سندروم گرستمن، محاسبه پریشی، اختلال مادرزادی در حساب، ناتوانی در حساب و اختلال رشدی در حساب. به طور کلی تخریب چهار گروه از مهارتها در اختلال ریاضیات مشخص شده است.

به طور کلی تخریب چهار گروه از مهارت ها در اختلال ریاضیات مشخص شده است:

1) مهارت های زبان (مثل فهمیدن و نام بردن اصطلاحات ریاضی، اعمال و مفاهیم ریاضی)

2) مهارت های ادراکی (مثل شناخت و خواندن نمادهای عددی یا نشانه های حسابی و گروه بندی ارقام)

3) مهارت های ریاضی (مثل رعایت مراحل ریاضی، شمارش و یادگیری جدول ضرب)

4) مهارت های مربوط به توجه (مثل کپی کردن درست ارقام، به خاطر سپردن ارقام انتقال داده شده)

برای درمان اختلال یاد گیری ریاضی چه باید کرد؟

آموزش مناسب ریاضیات . می توان گفت یکی از عوامل اصلی در اختلال ریاضی، آموزش ضعیف، نادرست یا ناکافی و همچنین ضعف مربیانی است که خود از آموزش کافی بهرمند نبوده اند.  عدم استفاده از وسایل آموزشی مناسب یا غیبت های طولانی و مکرر کودک از مدرسه را نیز می توان به عنوان عواملی برای ناکافی بودن یاد گیری، مد نظر قرار داد.

برای آموزش مفاهیم ریاضی به کودکان باید مراقب رشد زیرساخت ها و سازمان های کیفی ذهن (ساختارهای رشد شناختی) آنان بود. به سخن دیگر، کودک باید پایه های اساسی لازم و پیش نیاز برای درک مفاهیم ریاضی را کسب کرده باشد تا بتواند به استدلال بپردازد . یاد گیری کودک از مفاهیم به صورت “طوطی وار” یا “از بر کردن” در آموزش ریاضی مناسب نیست.

در حقیقت کودکان بیش از آنکه “مصرف کننده” یا  “از برکننده” ساخته های فکری بزرگترها باشند، فرصت درک و کشف رابطه های ریاضی را داشته باشند. معلم باید فضای مطلوب برای یادگیری مفاهیم ریاضی ایجاد کند تا کودکان تنها نقش دریافت کننده و منفعل را نداشته باشند و با فعالیت های مناسب بتوانند بین آنچه معلم تدریس می کند، آنچه در کتاب آمده است و آنچه خود عملاً انجام می دهند ارتباط  برقرار کنند.

آموزش مفاهیم ریاضی باید از اشیای واقعی یا مواد قابل لمس و مشاهده شروع شود. برای مثال، برای درک مفهوم اعداد باید کمیت های منفصل مانند : مهره، ژتون، نخود و… که کودک می تواند آن ها را دستمالی و دستکاری کند، آن ها را بشمارد، از آنها دو یا چند دسته مساوی، بزرگتر و کوچکتر به وجود آورد ژتون های خواسته شده را بدهد و بگیرد. در این مرحله، کودک باید بتواند اشیای واقعی اطراف خود مانند تعداد صندلی، میز، کتاب، قاشق و… را شمارش کند و بیشتر، کمتر و مساوی بودن آن ها را اعلام دارد.

پس از کسب تجربه لازم در سطح تصاویر اشیاء، آموزش کودک باید با استفاده از نمادها یا نشانه های مربوط به علائم ریاضی و کلامی آن پی گیری شود. برای مثال، استفاده از نماد عددی (2) یا نشانه کلامی (دو) به جای دو توپ واقعی یا دو تصویر توپ آغاز شود. در آموزش کودکان باید تاکید بر خود آموزی آنان باشد، به سخن دیگر، باید شرایطی را فراهم کرد که ضمن هدف مند بودن هر تکلیف خواسته شده، خود کودک به معنا و مفاهیم مربوط به ریاضی پی ببرد.

در آموزش کودکان باید از وسائل متعدد و متنوع آموزشی برای تسهیل درک مفاهیم مربوط به ریاضیات استفاده شود. با توجه به اینکه مفاهیم مربوط به ریاضیات را می توان از ساده به مشکل تنظیم کرد، و مفاهیم ساده تر پایه و اساس مفاهیم مشکل تر است، لذا معلمین می بایست در آموزش این مفاهیم سلسله مراتب را رعایت کنند. نکته آخر اینکه  کودکان در ریاضیات برای یاد گیری به تکرار و تمرین بیشتری نیاز دارند، لذا باید مطمئن شد که آنان هر مفهوم ریاضی را در حد تسلط یا چیرگی بر آن قرار گرفته اند.