همه انسان ها، در هر رتبه و شرایطی، مدیون والدین خویش هستند. دعا، طلب و درخواست بندگان از خدا برای رسیدن به خواسته‌ها اعم از مادی و معنوی در زندگی دنیایی یا اخروی، است. اما در این میان پدر نیکوکاری که در حق فرزندش دعا می کند دعایش بُرد زیادی خواهد داشت.

نمونه بارز این مسأله دعای حضرت ابراهیم علیه السلام است که پس از دریافت مقام رفیع امامت از خداوند خواست تا این مقام را به فرزندانش هم عطا کند. (سوره بقره، آیه 24) خداوند نیز به پاس زحمات فراوان این پیامبر والا مقام دعای پدرانه او را مستجاب کرد و گل سرسبد پیامبران را در نسل او قرار داد. آنچنان که پیامبر بزرگوارمان که درود خدا بر او و خاندانش باد چنین فرمود: «من (استجابت) دعای پدرم ابراهیم هستم»

همچنین حضرت علی علیه السلام می فرماید: «دعای چهار گروه رد نمی شود: (اول) دعای پیشوای دادگر در حقّ ملّتش. (دوم) دعای پدر صالح در حقّ فرزندش. (سوم) دعای فرزند صالح در حقّ پدرش و (چهارم) دعای ستمدیده». حقیقتا اگر کسی نتواند از در مهرورزی و نیکی به پدر و مادر، خود را به داخل بهشت برین بیاندازد و به وسیله دعای خالصانه آن ها مسیر موفقیت را طی کند، آنچنان خوار و ذلیل خواهد شد که گویی هیچ گاه رنگ خوشبختی را نخواهد دید.