کودکان شش تا نه ساله خیلی خیال بافی می کنند. آن ها احساس می کنند که می توانند به همه ی خواسته هایشان برسند. اگرچه آن ها در این سنین تا حدی یاد گرفته اند که منطقی فکر کنند ولی باز فقط زمان حال را درک می کنند و درک درستی از آینده و گذشته ندارند. مثلا اگر کودکی اسکی روی یخ بازی می کند، احساس می کند که می تواند یک اسکی باز مشهور شود.

بچه ها در مورد آینده نیز فکر می کنند ولی نگرش آن ها در مورد آینده با نگرشی که ما بزرگترها داریم کاملا متفاوت است. آن ها نمی توانند خودشان را جای کسی که سخت تلاش کرده و به چیزی رسیده است، بگذارند. آن ها به توانایی ها، وقت، پول و محدودیت های دیگری که در راه رسیدن به موفقیت های گوناگون پیش روی خودشان دارند فکر نمی کنند. آن ها فقط خوش بین هستند که وقتی بزرگ شدند انسان موفقی باشند. وقتی کودک از آرزوهای بلند و بالایش برای شما حرف می زند، تلاش نکنید او را اصلاح کنید و به او بگویید آرزوهایش محال است.

مثلا اگر کودک شما دوست دارد هنرپیشه شود، به او از سختی های این کار نگویید چون ممکن است کودک ناگهان شروع به گریه کردن بکند. به اعتماد به نفس فرزندتان احترام بگذارید و ببینید طرز تفکر او چگونه است و او به چه چیزهایی فکر می کند. اگر کودک به شما می گوید که می خواهد فرد ثروتمندی شود، از او بپرسید می خواهد ثروتش را در چه راهی خرج کند.

احتمالا او به شما می گوید که می خواهد چه چیزهایی را بخرد و یا به چه کسانی کمک کند. مثلا کودکی که در این باره با پدرش حرف می زد، به او گفت که می خواهد با پول و ثروتش پارک بزرگی برای بچه های معلول بسازد. دوران کودکی بسیار کوتاه است و به سرعت می گذرد. با گذشت زمان کودک خودش به محدودیت هایی که برای رسیدن به آرزوهایش دارد، پی می برد و  می فهمد در این دنیا چه قوانینی وجود دارد. وقتی او با واقعیت های زندگی رو به رو می شود، حقایق را می پذیرد. بنابراین سعی نکنید دنیای تصورات کودکتان را خراب کنید، بلکه به آرزوها و رویاهای او گوش کنید.