شاید بهانه گیری های روزانه برای کودکان امری طبیعی باشد اما باید مراقب مشکلات احتمالی هم باشید. هر گونه تنش و استرسی که در خانه وجود دارد می تواند در بیشتر شدن کج خلقی و بهانه گیری های کودک تاثیر بگذارد. برای رویارویی یا نق زدن فرزندانتان نیاز به اقدامات شدید و قطعی نیست. بسیاری از کودکان، پس از گذشت زمان کافی، بدون برنامه ای منظم نق زدن را قطع می کنند. اما به کار بردن یک روش برنامه ریزی شده، تقریباً همیشه سریع تر و با نتایج مطلوب تری همراه است، تا اینکه فقط امیدوار و یا در انتظار توقف خود به خودی نق زدن باشیم.

علت نق زدن در ابتدا اغلب نامعلوم و معمولاً بدون اهمیت است. اما وقتی آغاز می شود، به قدری ناخوشایند است که همه به آن توجه می کنند و برای فراهم آوردن اندکی آرامش یا سکوت تسلیم نق زدن می شوند. برای متوقف ساختن نق زدن کودک، شیوه ی تربیت او این است که هنگام این کار به او امتیاز ندهیم و راه بهتری برای صحبت با دیگران به او بیاموزیم.

گاهی کودک به خاطر ناتوانی از فهم دلایل ناراحتی‌اش نق میزند و راهنمایی او برای درک این دلایل کمک مؤثری است. به‌عنوان‌ مثال کودک شما از اینکه مدت طولانی تحرک نداشته ناراحت و کلافه است و اگر دلیل این ناراحتی را برایش توضیح دهید، آرام خواهد شد.

کودکان نوپا برای آموختن توانایی ارتباط کلامی راه مشکلی در پیش دارند و تا کامل شدن این توانایی، ندانستن کلمه‌ی موردنیاز برای بیان یک مشکل می‌تواند بسیار ناامیدکننده باشد. برای حل این مشکل، آموختن علامت‌های خاص و یا ژست‌های مشخص به کودک برای بیان منظور راهکار مؤثری است.

حتی اگر درخواست کودک منطقی و معقول باشد، باید به او نشان دهید که به خاطر نق زدن، خواسته‌اش را انجام نخواهید داد و از او بخواهید که درخواستش را با لحن آرام و شمرده بیان کند. به خاطر داشته باشید که در هر حالتی، عصبانی شدن به‌هیچ‌عنوان واکنش خوبی نیست و تنها باعث شدت گرفتن نق زدن می‌شود.

بعضی از کودکان به علائم دیداری واکنش بهتری نشان می‌دهند. سعی کنید ناراحتی خود از نق زدن کودک را در قالب شکلک‌های کودکانه ولی بدون تمسخر مثل پوشاندن گوش‌ها با دست به او نشان دهید. اگر کودکتان به ناله کردن ادامه می‌دهد و شما مطمئن هستید که این ناشی از درد یا بیماری نیست، به رفتار بعد از ناله کردن توجه کنید، تا پیام بزرگتری را که می‌رساند، تشخیص دهید. «از خودتان بپرسید آیا من پرمشغله تر از معمول شده‌ام؟ آیا روال عادی بچه من تغییر کرده است؟ آیا خواهر یا برادری، بنا به هر دلیلی، به توجه بیشتری نیازمند است؟» اغلب، ناله کردن علامتی است برای اینکه مجددا با کودکتان ارتباط برقرار کنید.

زمان‌هایی را برای با هم مطالعه کردن، غذا خوردن یا کارهای دیگری که کودک از آن لذت می‌برد، در نظر بگیرید. «ارتباط با کودک در زمانی کوتاه، یک یا دو بار در روز، می تواند تفاوت زیادی را برای خانواده ها جهت مقابله با رفتار دشوار ایجاد کند».

اگر می‌توانید، به اولین کوشش برای توجه پاسخ دهید. اگر در حال تلفن صحبت کردن هستید، یا در حین یک گفتگو، با فرزندتان تماس چشمی برقرار کنید و یک انگشت را بالا بیاورید، بنابراین او می‌فهمد که شما تا دقیقه‌ای دیگر با او خواهید بود. سپس در سریع ترین زمان ممکن که می توانید مودبانه این کار را انجام دهید، به فرزندتان توجه کنید».