رفتارهایی‌ که‌ از کودکان‌ سر می ‌زند و در واقع‌ سبک‌ زندگی‌ آنان‌ را نشان‌ می ‌دهد، آموختنی‌ و اکتسابی‌ است. بنابراین‌ آن‌ چه‌ در مورد شخصیت، عادات، تجربیات‌ و یادگیری‌ کودکان‌ مشاهده‌ می‌ کنیم، همه‌ نشأت ‌گرفته‌ و تأثیرپذیر از محیط‌ زندگیشان‌ است. روش‌هایی‌ که‌ والدین‌ در قبال‌ فرزندان‌ اعمال‌ می‌کنند، از جمله‌ روش‌های‌ تشویقی‌ و تنبیهی، قوانین‌ و مقررات‌ در خانواده، نحوه‌ اجرای‌ قوانین‌ خانواده، انعطاف‌ داشتن، سختگیر، قاطع‌ و یا تسلیم‌ شونده‌ بودن‌ در ساخت‌ فکری‌ کودکان‌ و رفتارهای‌ آنان‌ بسیار مؤثر است.

اگر والدین بیش از نگرانی بابت لوس شدن بچه ھا، نگران کم توجھی به آن ھا که کودک از «محبت» آسیب ببیند. بودند، دنیا جای بھتری می شد. واقعیت این است که در بیشتر موارد والدین نمی دانند به ھیچ وجه امکان ندارد در واقع آن چه به عنوان لوس شدن کودک در ذھن والدین نقش بسته است نتیجه ابراز محبت زیاد به کودک نیست بلکه ناشی از دادن چیزھای دیگر به جای محبت به کودک است. وقتی والدین حد و مرزی برای کودک قرار نمی دھند، یا انتظاراتشان را از کودک کم می کنند تا مھربان جلوه کنند یا اسباب بازی را جایگزین محبت به کودک می کنند، در واقع به او آسیب می رسانند.

اگر والدین ھر روز ھم به فرزندشان بگویند دوستش دارند، او آسیبی نمی بیند. کودک بر اثر محبت فیزیکی و کلامی، مراقبت و ستایش زیاد و صمیمانه والدین ھرگز لوس نمی شود. با این تصور نادرست که کودک در اثر توجه و محبت زیاد لوس می شود، ھرگز نباید او را از محبت و مھر محروم کرد. نکته این جاست که محبت باید واقعی و صادقانه باشد و این امری است که بیشتر والدین از آن غافل اند.

متاسفانه در فرھنگ ما محبت کردن بد معنا شده و جایگزین ھای محبت مثل توجھات نامناسب به کودک، قرار ندادن حد و مرز آورد. برای کودک، پذیرش بی قید و شرط خواسته ھای کودک، خریدھای افراطی و … است که کودک را لوس بار می در واقع والدین با دادن پاسخ نامناسب به توجه طلبی کودک و نیاز او به دریافت محبت واقعی، تله «لوس شدن» را برای او باز می گذارند. چنین والدینی یاد نگرفته اند که محبت واقعی خود را نشان دھند و سعی می کنند از راه ھای دیگر آن را ابراز کنند غافل از این که ھر کار دیگری غیر از ابراز محبت مستقیم به کودک، او را لوس می کند.

در نسل جدید کودکان ، لوس شدن شیوع زیادی دارد. اما با برآوردن به موقع نیازها و خواسته های آنها می توان از این مسأله پیشگیری کرد. از تولد تا یک سالگی : در این سن بچه ها مهارت تحمیل کردن خود و تحت تأثیر قراردادن آگاهانه به دیگران را ندارند. تنها وقتی گریه می کنند که واقعا نیاز دارند یا گرسنه اند شیر می خواهند یا زیر پایشان خیس است یا مورچه ایی در لباسش رفته یا دلشان درد می کند و… پس حتما به گریه هایش توجه کنید و خواسته هایش را سریع برآورده کنید.توجه سریع به نیازهای آن ها به آرامش و اعتماد به نفس آتی آنها کمک میکند.

کودک که با بی اعتنایی روبه رو می شود پس از چند دقیقه خسته می شود و دست از حرف زدن برمی دارد. در صورتی که در ھمین رفتار کوچک می توان با نگاه، گوش دادن دقیق و تایید وی محبت واقعی را به وی نشان داد. در این رابطه ھر دو طرف لذت می برند پس محبت واقعی و خالصانه بروز پیدا کرده است.