بچه ها از فطرت انسانی کمتر فاصله گرفته اند. از بهشت موعود فاصله شان کم است. بزرگ تر که می شوند، فاصله شان بیشتر می شود، با شعورتر میشوند! از آن سیر اصلی حرکت طبیعی خلقت فاصله می گیرند. بچه ها بیشتر به فطرت خدایی نزدیک اند، بیشتر بوی خدا را می دهند. وقتی نوزادی را بغل می کنید، آن ها بوی خاصی می دهند. بوی خدا می دهند.
کودکان، پاک و معصوم به دنیا می آیند و چهره درون و باطنشان آسمانی است. هر کودکی ویژگی های منحصر به فردی دارد.

آن ها با تقدیر خاص خود به این دنیا پا می گذارند. در تربیت فرزندان نیز نخستین وظیفه والدین این است که سرشت و طبیعت فرزندان را بشناسند و به آن احترام بگذارند. استعداد های نهفته او را شکوفا کنند و هر کدام از آن ها را در مسیر توانایی های ویژه او پرورش دهند. هرگز نباید آن ها را بر اساس چارچوبی مشخص و دلخواه خود تربیت کنیم، بلکه آنان برای رسیدن به رشد و تکامل، تنها به حمایت های مدبّرانه و ارشادی ما نیاز دارند. برای اینکه جوانه های عظمت و شکوهشان رشد کند، باید زمین حاصل خیز را برایشان آماده کنیم و به توانایی ها و هوش مدیریتی سرشار آنان ایمان بیاوریم.