میزان سلامت جسمانی و روانی کودک بسته به ارتباطی است که خانواده با وی دارد و تا چه حد تلاش می‌کند نیاز های او را برآورده سازد. گاهی والدین آنقدر سرگرم رفع نیازها و احتیاجات فرزندانشان می شوند که تعامل و روابط خودشان هر روز محدودتر شده و مشکلات تا جایی پیش می رود که زن و مرد دائما بر سر مسائل فرزندان خود در حال مشاجره و جر و بحث هستند.

همچنان که شیرخوار و کودک بزرگ تر می شود محتاج آموزش راه رفتن درست، صحبت کردن و گاه اصلاح می گردد تا بتواند راه و رسم زندگی را فراگیرد. اگر پایه و اساس احساس امنیت در شیرخوارگی ریخته شود و اگر والدین را افرادی مهربان، مؤدب و احترام کننده به دیگران ببیند، خودش هم همین کار را خواهد کرد؛ زیرا تمایل دارد که والدین از او راضی باشند.

راهنمایی کردن توأم با دلسوزی و مهربانی، قدم مهمی از آموزش کودکان به حساب می آید و به آنها کمک می کند که نسبت به افراد خانواده و جامعه مهربان بوده و افرادی قابل احترام و دوست داشتنی باشند. تربیت یعنی آموختن به کودک که چه راهی را برود و چه کاری بکند. تنبیه فقط یک جزء از تربیت است.

هر چه کودکی بهتر تربیت شود و بهتر آموزش ببیند و با مقررات و رفتار های صحیح بیشتر آشنا شود، تنبیه کمتری لازم می شود. این که یک کودک چقدر تربیت پذیر باشد، در درجه اول بستگی به این دارد که احساس کند چقدر مورد محبت قرار دارد و چقدر به عنوان یک انسان و عضو خانواده، او را به حساب می آورند.