به هرگونه فعالیت جسمی یا ذهنی هدفداری که به صورت فردی یا گروهی انجام بپذیرد و موجب کسب لذت و رفع نیازهای کودک شود؛ بازی می گویند.

• نقش بازی در رشد اجتماعی کودک:

1) موجب ارتباط کودک با محیط بیرون می شود و دنیای اجتماعی او را گسترش می دهد.

2) موجب شکوفایی استعدادهای نهفته و بروز خلاقیت می شود.

3) همکاری؛ همیاری و مشارکت کودک توسعه می یابد.

4) با رعایت اصول و مقررات آشنا می شود.

5) همانند سازی با بزرگسالان را می آموزد.

6) با مفهوم سلسله مراتب آشنا شده و آن را رعایت می کند.

7) رقابت را می آموزد و شکست را بطور واقعی تجربه می کند.

8) قدرت  ابزار وجود پیدا می کند و از ترس؛ کمرویی و خجالت بیهوده رها می شود.

9) حمایت از افراد ضعیف را می آموزد.

• نقش بازی در رشد عاطفی کودک:

1) نیاز به برتری جویی را ارضا می کند.

2) موجب ابراز احساسات عواطف ترس ها و تردیدها؛ مهرو محبت؛ خشم و کینه و نگرانی ها می شود.

3) تمایل به جنگ جویی و ستیزه گری را کم می کند.

4) برون نگری کودک را افزایش می دهد.

• نقش بازی در رشد جسمی کودک:

1) موجب رشد هماهنگ دستگاه ها و اعضای مختلف بدن می شود.

2) باعث تقویت حواس کودک می شود.

3) نیرو و انرزی بدن را به بهترین شکل مصرف می کند.

4) کودک به توانمندی های فکری و بدنی خود آگاهی پیدا می کند.

• نقش بازی در رشد ذهنی کودک:

1) در یاد گیری زبان نقش بسزایی دارد.

2) در رشد هوشی کودک بسیار مؤثر است.

3) با مفاهیم ساخت؛ فضا و شکل آشنا می شود.

4) رفتارهای هوشمندانه کودک تقویت می شود.

5) موقعیت استفاده از قوه ی تخیل در کودک به وجود می آید.

6) زمینه ی بهتری برای تفکر فراهم می کند.

• آیا کودک من مشکلی دارد؟

والدین و پرستاران کودکان هنگامی که کودک با مسئله‌ای روبه روست که سبب می شود غمگین، بی قرار، سرکش یا بی‌توجه شود و نتواند از عهده ی انجام کاری برآید، نگران می شوند. ممکن است شما نگران رشد کودک، درستی الگوهای تغذیه، استراحت یا چگونگی برخورد او با خانواده و دوستان یا مشکلات او در مدرسه باشید. هر کودکی، منحصر به فرد است و خلق و خوی ویژه ی خود را دارد. اما گاهی در احساسات و رفتار خود با مشکلاتی رو به رو می شود که زندگی خود و اطرافیانش را دچار اختلال می کند.

بعضی از والدین و پرستاران، کمک و راهنمایی دیگران را دیر درخواست می کنند، چون نگران آن هستند که به خاطر رفتار نادرست کودک مورد سرزنش قرار گیرند. احساس مسئولیت نسبت به مشکلات و پریشانی‌های کودک، بخش طبیعی مراقبت از اوست. این واقعیت که شما تعهد دارید آغازگر روند یافتن مشکل و حل آن باشید، بخش مهمی از کمک به کودک تان است.