تک فرزندی، فرزند سالاری!؟

موقعیتی است که در آن مرد و زن به عنوان والدین به داشتن یک فرزند اکتفا می کنند. با توجه به اینکه در جوامع پیشرفته و در حال توسعه امروزی داشتن فرزند زیاد چندان مطلوب نیست و تامین لوازم آسایش زندگی برای تعداد کمتری از فرزندان مقدور است، لذا والدین به داشتن یک تا سه […]

موقعیتی است که در آن مرد و زن به عنوان والدین به داشتن یک فرزند اکتفا می کنند. با توجه به اینکه در جوامع پیشرفته و در حال توسعه امروزی داشتن فرزند زیاد چندان مطلوب نیست و تامین لوازم آسایش زندگی برای تعداد کمتری از فرزندان مقدور است، لذا والدین به داشتن یک تا سه فرزند اکتفا می کنند.

 

این تعداد کم فرزندان، فرزند سالاری را به دنبال خواهد داشت و در بعضی موارد نیز اختلالات رفتاری. بچه ها در محیط خانه به علت حمایتهای زیاد، تامین شدن بی اندازه، تجربه نکردن شکست، لوس و بی مسئولیت بار می آیند و در آینده ای نه چندان دور در محیط اجتماع مشکل ساز خواهند بود، هم برای خود هم برای اطرافیان.بخصوص هنگامی که در خانواده مسئله تک فرزندی وجود داشته باشد این امر محسوس تر است.

 

والدین به خاطر علاقه زیاد به تنها فرزند زندگی خود در برخی موارد مشکلاتی را بوجود می آورند،حمایت های بی مورد، نچشیدن طمع تلخ شکست هر چند کودک، تشویق و تقویت شدن به کارهای نادرستی که انجام می دهد و ندیدن اخم والدین و… آن ها را به افرادی از خود راضی و نوعی مشکل افرین برای سایرین تبدیل می کند.

 

برای کمک به والدینی که تنها یک فرزند دارند و بررسی رابطه این پدیده با اختلالات رفتاری انجام پژوهش امری مهم می نماید تا راهکاری برای این پدیده رو به رشد یافت.

ارتباط با خواهر و برادر نقشی مهم و اساسی در رشد و شکوفايی کودک ايفا مي کند. اين ارتباط در او ميل به بازی و سرگرمی ايجاد می کند، اين امکان را فراهم می سازد تا نقش های متفاوتی را بازی کند، به او کمک می کند تا خلاقيت و خودجوشی اش را افزايش دهد، به او فرصت می دهد تا خشم و پرخاشگری اش را ابراز کند و به او می آموزد تا اين حس را هدايت کند؛ همان چيزی که او را براي زندگی در جامعه و رويارويی با افراد آماده می کند. بنابراين، نبود خواهر يا برادر در خانه موجب می شود که هر کودکی واکنش هاي متفاوتی در اين موارد از خود نشان دهد.

 

کوچکترين کارهای فرزند خود را زير ذره بين قرار ندهيد. اجازه بدهيد که وی حريم خصوصی و هويت مستقل برای خود داشته باشد. او بايد احساس کند که شما به خاطر همان چيزی که هست دوستش داريد و توقعات غير معمول از وی نداريد. در فواصل زمانی مشخص با معلمان وی مشورت کنيد. آنها می دانند که توانايی های فرزند شما تا چه حدی است. در صورت آگاهی از اين توانايی ها ديگر انتظارات غير معقول از آن ها نخواهيد داشت.

 

به فرزند خود بياموزيد که ممکن است در زندگی با ناکامی و مسائل زيادی مواجه شود که بر وفق مرادش نيستند. اما از همه مهمتر درخواست های فرزند خود را به سرعت اجرا نکنيد. به او ياد بدهيد که بايد براي رسيدن به هدفش تحمل داشته باشد و صبر کند چون دنيای خارج از خانه هم اينگونه است.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما