نصیحتی اثربخش چگونه است!؟

اظهار کردن واقعیت هایی که در ذهن وجود دارد یک انگیزه طبیعی است که شخص بزرگسال را وادار می کند تا بخواهد دیگران هم از این واقعیت ها آگاه شوند. اما این آگاهی که در سطح شناختی آن هم در مرحله ناپایدار دانستن متوقف می شود نمی تواند تأثیر تربیتی به خود بگیرد، درست همان […]

اظهار کردن واقعیت هایی که در ذهن وجود دارد یک انگیزه طبیعی است که شخص بزرگسال را وادار می کند تا بخواهد دیگران هم از این واقعیت ها آگاه شوند. اما این آگاهی که در سطح شناختی آن هم در مرحله ناپایدار دانستن متوقف می شود نمی تواند تأثیر تربیتی به خود بگیرد، درست همان گونه که نوازش کردن کودک تب او را درمان نمی کند، گفتن واقعیت ها به او نیز نه جهل او را درمان می کند و نه مشکلات شخصیتی و رفتاری اش را.

 

وقتی فرزندان خود را برای اصلاح بدرفتاری شان پند می دهید، از همسالانی بگویید که به جهت رفتار مشابه، دچار مشکل شده اند، عاقبت بد آنان عبرت آموز است.

هنگام نصیحت، او را متوجه سازید که اگر به بدرفتاری اش ادامه دهد، ممکن است خداوند نعمت ها را از او بگیرد. نصیحت های شما به ویژه برای نوجوان، باید پنهانی باشد. نوجوانان از نصیحت شنیدن در جمع خوششان نمی آید.

 

اگر می خواهید پندهای شما بر فرزندانتان تأثیر داشته باشد، شرایط ذیل را رعایت کنید:

  • به مقدار ضرورت بسنده کنید. نصیحت پی درپی، سبب لجاجت فرزندان می شود و رفتار ناشایست را در آنان تثبیت می کند.توجه داشته باشید که حتی بزرگسالا ن نیز پند را به سختی می پذیرند. به قول معروف نصیحت مانند روغن کرچک است که دادنش راحت، ولی خوردنش بسیار ناخوشایند است.

 

  • خودتان به موعظه هایتان عمل کنید.

 

  • برای تاثیر نصیحت، باید بین خود و فرزندانتان رابطه ای قلبی و عاطفی برقرار سازید. دل فرزند به والدینی روی می آورد که با آنان انس داشته باشد. موانع رابطه قلبی، مانند زنگارهای روی آهن است که جلوی جذب آهن ربا را می گیرد.

 

  •  هنگام پند دادن، خوشرو باشید. ترشرویی، تاثیر پند را می گیرد.

 

  • از لحنی نرم استفاده کنید و به آرامی تذکر دهید. همان طور که وقتی خداوند بزرگ موسی و هارون (ع) را به سوی فرعون فرستاد، به آنان فرمود که با او به نرمی سخن بگویند.

 

  • در پند و اندرزها، به منفعت و مصلحت فرزند توجه کنید و مصالح خود را در نظر نگیرید. اگر فرزند شما احساس کند نصیحت های شما برای منافع خودتان است، چندان اثری نخواهند داشت.

 

  • نصیحت های خود را با سرزنش همراه نکنید. جمله هایی مانند «تو کی آدم می شی» هنگام نصیحت، اثر آن را از بین می برد.

 

  • پندهای خود را در قالب امر القا نکنید. جمله هایی چون «بهت دستور می دم که…» اثر بخش نخواهد بود.

 

  • هنگام نصیحت، از القاب زشتی چون شلخته، بی عرضه، دست و پا چلفتی، چلا ق، چل من و… بپرهیزید. نصیحت همراه با تهدید، نوجوان را به مقاومت روانی و لجاجت می کشاند. پس او را با جمله هایی چون «اگه یک بار دیگه…» تهدید نکنید.

 

  • برخی والدین گمان می کنند که اگر پندهای خود را با هشدارهایی چون «بدبخت می شی! بیچاره می شی! به گدایی می افتی و…» همراه کنند، اثر بیشتری خواهد داشت; حال آن که چنین نیست.بلکه ممکن است، بیچارگی و بدبختی را به فرزند خود تلقین کنند.

 

  • گاهی والدین(به ویژه مادر)، هنگام نصیحت فرزند خود، عاطفه او را بیش از حد تحریک می کند که به جریحه دار کردن عاطفه، بیشتر شباهت دارد. تحریک عاطفه و احساس فرزند، شیوه ای خوب برای تربیت فرزند است. اما اگر جمله هایی چون «با این کارت منو روونه قبرستون می کنی» همراه شود، افزون برفشارهای روحی براو، اثر خود را نیز از دست خواهد داد.

 

  • هنگام پند دادن به فرزند خود، به او طعنه نزنید و مسخره اش نکنید: «در سلیقه رودست نداری!»

 

  • هنگام نصیحت فرزند، هرگز به او نقش منفی(تو مایه ننگ خانواده ما هستی) ندهید. زیرا به جهت اثر تلقینی آن، ممکن است این حرف شما را باور کند.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما