تنبلى حالتى است براى فرد که در آن برخلاف همسالانش و همواره کمتر از آن ها به کار و فعاليت مىپردازد. و يا حالتى است که در آن آدمى بخاطر آسايش و تنپرورى از انجام دادن متعارف کار و فعاليت خوددارى کرده و از زيربار مسؤوليت شانه خالى مىکند. اگر کودک در زندگی نظم […]
تنبلى حالتى است براى فرد که در آن برخلاف همسالانش و همواره کمتر از آن ها به کار و فعاليت مىپردازد. و يا حالتى است که در آن آدمى بخاطر آسايش و تنپرورى از انجام دادن متعارف کار و فعاليت خوددارى کرده و از زيربار مسؤوليت شانه خالى مىکند.
اگر کودک در زندگی نظم دقیقی نداشته باشد، گاهی کارهایی که بر دوشش گذاشته شده است را انجام نمیدهد؛ مثلا شما اگر از او بخواهید که هر روز باغچه را آبیاری کند، دو روز این کار را انجام میدهد، ولی روز سوم آن را رها خواهد کرد. سعی کنید در زندگی به کودکتان نظم را آموزش دهید و بهترین راه آموزش نظم، رعایت نظم از سوی والدین و نظارت بر نظم در کارهای کودک است. اگر والدین در وظایف خود کوتاهی کنند و در انجام وظایف نامنظم باشند، کودکان رفتار را از آنها خواهد آموخت. کودک آنچه را که ما از او میخواهیم انجام نمیدهد، بلکه آنچه از ما میبیند انجام میدهد.
برای اصلاح رفتار کودک بایستی به کار او اشاره شود، نه به شخصیت او. مثلا اگر او را «تنبل» خطاب کنیم رفتار او تغییر نخواهد کرد. به طور کلی برچسپ زدن به کودک نتیجه ی تخریبی دارد، یعنی دنیای درونی کودک را ویران می کند و موجب تضعیف اعتماد به نفس وی می شود. والدین باید به فرزند خود نشان دهند که او را از صمیم قلب دوست دارند، حتی اگر رفتار خاصی از اورا نمی پسندند.
ممکن است کودک به کاری خاص، علاقه نداشته باشد و این مسأله باعث انجام ندادن مکرر آن وظیفه از ناحیه کودک گردد. سعی کنید کارها را طوری تنظیم کنید که هر کدام از کودکان کارهای مورد علاقه خود را برای انجام دادن انتخاب کنند.
برخی از کودکان به دلیل نیاز به توجه و محبت کاری انجام میدهند، اگر چه این توجه، توجه منفی و همراه با ناراحتی شما باشد. راهکار پیشنهادی برای این کودکان، توجه مثبت به آنهاست. سعی کنید کودکان را از محبت سیراب کنید. بازی، قصه خواندن برای کودک و بردن کودک به پارک میتواند نیازهای عاطفی او را تامین کند.
پیغمبراکرم (صلیاللهعلیهوآله) فرموده: «کودكان را دوست بدارید و نسبت به آنان مهرورز باشید.» یا اینکه در جای دیگری فرموده است: «مَنْ کانَ عِنْدَهُ صَبِىٌّ فَلْیَتَصابَ لَهُ؛ هر کس با کودک سروکار دارد، با او کودکانه رفتار کند.»
به کودک عملاً نشان دهید که میخواهید چگونه رفتار کند، به جای دستور دادن به وی قدرت انتخاب بدهید، گاهی نیز تخفیفهای کوچکی به کودکتان بدهید و مثلاً به او بگویید چون خسته هستی میتوانی امشب مسواک نزنی.
البته باید در موقع لزوم محکم باشید. اگر کودک شما اصرار دارد هنگام عبور از خیابان دست شما را رها کرده و بدود، محکم دست او را بچسبید و نگهدارید. در عین حال که خطرات کارش را نیز شرح میدهید. برای دستور دادن از جملات ساده و قابل فهم کودک استفاده کنید. همچنین با یادآوری، از فراموش نکردن آن کار از سوی کودک اطمینان حاصل کنید.