والدین با رفتار، بیشتر از کلام می‌توانند به فرزندان‌شان آموزش دهند؛ به طور کلی آموزش رازداری مانند سایر رفتارهایی که به کودک یاد می‌دهیم باید به صورت غیرمستقیم باشد. والدین باید رازدار باشند و رازداری خودشان را به صورت یک اصل به کودک نشان دهند و در خانواده نهادینه کنند.

زمانی که کودک در یک جمعی افشاگری می‌کند و راز فردی دیگر را برای ما بازگو می‌کند بازخورد ما برایش بسیار مهم است، اگر والدین از افشاگری استقبال کنند کودک این عمل را تکرار می‌کند اما اگر والدین او را طرد کنند و اجازه افشاگری به او ندهند، آموزشی برای رازداری است.

وقتی کودک تان رازی را به شما می گوید، یعنی او به شما کاملا اعتماد دارد، پس شما باید حافظ امین این اعتماد باشید و به هیچ قیمتی اجازه ندهید این اعتماد از بین برود. اگر راز او را به دیگران، حتی اگر به همسرتان، بگوئید مطمئن باشید او دیگر به شما اعتماد نمی کند و حرفهای مهمش را برای همیشه از شما پنهان خواهد کرد. البته کاملا طبیعی است که پدر و مادر درباره مشکلات فرزندشان با یکدیگر گفتگو و مشورت کنند، اما این گفتگو ها نباید به گونه ای باشد که کودک اعتمادش را از دست داده و فکر کند این کار به معنای فاش کردن راز او بوده است. کودکان باید در همان سالهای اولیه کودکی، این موضوع را به خوبی درک کنند که اگر رازهای دیگران را فاش کنند، هیچ کس به آن ها اعتماد نخواهد داشت و در مقابل، اگر محرم اسرار باشند، مورد اعتماد دیگر دوستان و آشنایان خواهند بود.

به کودکان خودتان یاد دهید که همه افراد قابل اعتماد نیستند. باید به آن‌ها یاد دهید که هر چیزی را از شما پنهان نکنند. در کودک خودتان اعتماد کافی را به وجود بیاورید تا او به شما اعتماد لازم را داشته و درباره تمام مشکلاتش با شما صحبت کند. والدین باید فرزندانشان را از دوران کودکی تشویق به رازداری کنند و به آن‌ها بیاموزند که رازهایشان را برای دوستان قابل اطمینانشان تعریف کنند.

به فرزندتان اعتماد داشته باشید. از جملات منفی مانند من مطمئنم که تو نمی‌توانی جلوی زبانت را نگه داری یا عادت کردی حرف نسنجیده بزنی و… استفاده نکنید. پیوسته عزت نفس و خودباوری فرزندتان را تقویت کنید. فرزندتان را به خاطر آنچه به‌خوبی یادگرفته یا در آن توانمند است تحسین کنید، اگر کودک احساس امنیت شخصی کند و در عین حال تحت آموزش نیز قرار بگیرد هرگز خطاهای عمدی نمی‌کند.

وقتي كودكی به خبرچينی رو آورد، از اطرافيان بخواهيد كه در چنين مواقعی به او توجه نكنند، به حرفش گوش نكنند يا تشويقش نكرده و از گفتن جملاتی محرک مثل «وای راست میگی؟» «بعدش چی شد؟» و… خودداری كنند.