از پسران مانند دختران ، حمایت کنید!

ما پسران و دختران خویش را به‌مدرسه می‌فرستیم به‌این امید که، همه آنها یک محیط هیجان‌انگیزی را برای یادگیری پیدا کنند. اما واقعاً در کلاس‌های درس چه رخ می‌دهد که برخی اوقات آن‌ها را خوشحال و گاهی ناراحت می‌کند. در اینجا برخی از تحقیقاتی را که اخیراً انجام داده‌ایم در اختیارتان می‌گذاریم: در سن دو […]

ما پسران و دختران خویش را به‌مدرسه می‌فرستیم به‌این امید که، همه آنها یک محیط هیجان‌انگیزی را برای یادگیری پیدا کنند. اما واقعاً در کلاس‌های درس چه رخ می‌دهد که برخی اوقات آن‌ها را خوشحال و گاهی ناراحت می‌کند. در اینجا برخی از تحقیقاتی را که اخیراً انجام داده‌ایم در اختیارتان می‌گذاریم:

  • در سن دو سالگی، دخترها بیشتر از پسرها صحبت می‌کنند.
  • درمهد کودک، پسرها بیشتر از دختران جلب توجه می‌کنند.
  • درسال‌های اولیه تحصیل، معلمان بیشتر پسرها را مخاطب قرار داده و اجازه می‌دهد آن ها درکلاس بیشتر از دخترها صحبت کنند.
  • در مدارس ابتدایی، معلمان از لباس و موهای دخترها تعریف و تمجید می‌کنند درصورتی‌که به‌پسرها آموزش می‌دهند چگونه مسئله‌گشایی کنند یا به دروس خود توجه نشان دهند.
  • پسرها بیشتر به‌دنبال پرسش‌هایی هستند که موجب تفکر و اندیشیدن می‌شود و معلمان معتقدند که آن ها نسبت به‌دخترها توانایی فکری انتزاعی بیشتری دارند.
  • از مقطع پیش‌دبستانی تا دبیرستان ، پسرها توجه بیشتر معلمان را نسبت به‌خود جلب کرده و بیشتربا آن‌ها صحبت می‌کنند.
    والدین و معلمان بدون اینکه اگاهی داشته باشند، احتمالاً پیام‌های مختلفی را برای پسرها و دخترها ارسال می‌کنند.
    آیا معلمان ، بدون خواست قلبی خویش ، یک پیام ثابت برای پسرها می‌فرستند به‌این معنی که‌انها حرف‌های مهمتری را برای گفتن دارند تا دخترها؟
    متاسفانه این نوع بی‌عدالتی فقط در مدرسه نمود پیدا نمی‌کند در خانه نیز ، شاهد چنین مسائلی هستیم . هم پدرها و هم مادرها، پسرها را به‌فعالیت‌های هیجان‌انگیز مانند موتورسواری یا رانندگی تشویق می‌کنند.
    آنها به‌پسرها آزادی عمل بیشتری می‌دهند. دخترها بیشتر به‌داشتن احساسات و عواطف شکننده و لطیف و وابستگی تشویق می‌شوند. درسال‌های اولیه تولد یعنی بین سه تا شش ماهگی ، مادران به‌دختران بیشتر از پسرها لبخند می‌زنند و در دوران مدرسه، کارکنان مدرسه نیز همین کار را می‌کنند.
    پدرها بیشتر فرمانداری را به‌پسرها یاد می‌دهند و آنها معمولاً خواسته‌های خویش را با چنین جملاتی بیان می‌کنند: ((آن کتاب را برایم بیار)). اما همین پدرها به‌دختران خویش آموزش می‌دهند تا از این جملات استفاده کنند:((می‌توانید لطفاً این کتاب را برایم بیاورید؟))
    نه تنها والدین با دختران خویش مودبانه صحبت می‌کنند بلکه در هجده ماهگی آنان نیز از کلمات مثبت در صحبت‌های خویش استفاده می‌کنند تا کلمات منفی و ناراحت کننده.
    زمانی که والدین با فرزند پسر خویش درباره احساسات صحبت می‌کنند بیشتر درمورد خشم وعصبانیت می‌باشد. و زمانی‌که مادرها می‌خواهند درباره دعواها وکشمکش‌ها، بچه ها را راهنمایی کنند ، معمولاً به‌دخترها داشتن ارامش را آموزش داده و به‌پسرها تلافی کردن را یاد می‌دهند.
    همچنین، والدین پسرها و دخترها را به دو روش متفاوت تنبیه می‌کند. در جروبحث بین کودکان این احتمال وجود دارد تا پسرها ، خواهر و برادر خویش را کتک زده یا اسباب بازی‌ها را از دست آنان بگیرند، والدین به‌دخترها تاکید می‌کنند که انها نباید چنین کارهایی را انجام دهند.
    به‌نظر می‌رسد، ما بر احساسات دخترها و رفتارهای پسرهایمان متمرکز شده‌ایم اما چنین تفکراتی منصفانه نیست. دخترها با اینکه علاقه به‌انجام دادن چنین اموری را دارند اما امکان دارد حتی در مورد این مساله صحبتی نکنند. بنابراین ، ما دختران خویش را تشویق کرده تا هیجانات خویش را تجربه کند و از پسرهایمان انتظارداریم خود را کنترل کنند.
    زمانی‌که ما برکنترل خشم پسران خویش تاکید می‌کنیم احتمالا آنها یاد میگیرند تا احساسات خویش را پنهان کنند.
    مانند پدری که می‌گفت: ((اکر پسر من راجع به‌احساساتش به‌دوستانش چیزی بگوید، آن‌ها تصور می‌کنند که او نازک نارنجی است.)) اگر پسرها فرصتی برای بیان کردن ناراحتی و ترس خویش نداشته باشند، مطمئناً نمی‌توانند یاد بگیرند که چگونه با احساسات خویش کنار بیایند، درعوض یاد خواهند گرفت که این احساسات نادیده گرفته ، اجتناب کرده وحتی آن‌ها را پنهان کنند.
    به‌طور کلی اگرچه پسرها نسبت به‌دخترها کمتر احتمال دارد احساسات خویش را بیان کنند، اما علاقه دارند از احساسات خود اغلب در لحظاتی که آرامش دارند صحبت کنند. بنابر تجارب ما، پسرها نیز، مانند دخترها در همه سنین از گفتگو در مورد افتخارات، ناکامی‌ها، ترس‌ها و ناراحتی‌های خویش لذت می‌برند.
  • پسران خود را، همانند دخترها تشویق کنید تا راجع‌به احساسات خود و دیگران صحبت کنند.
  • راجع به‌احساس شخصیت‌های داستانی در تلویزیون و فیلم‌ها، از پسرها و دخترها سوالاتی را بپرسید. زمانی‌که برای بچه‌ها داستان‌هایی را می‌خوانید، حتماً به‌کلماتی مانند خوشحالی ، ناراحتی و عصبانیت مواجه می‌شوید، می‌توانید حالت چهره و تن صدای خویش را با این صفات بیان کنید.
    حتی اگر پسر شما به‌این مسئله دقت نکرد شما این کار را انجام دهید.کمک به‌ایجاد حس همدلی برای ناراحتی دیگران وکمک به‌رفع نیازها، یکی از مهم‌ترین اصولی است که باید به‌فرزندانتان آموزش دهید.
  • درباره همه احساس‌های خوب و بد، با دختر و پسرتان صحبت کنید. واحساسات خویش را به‌طور آزادانه با فرزندان خویش تقسیم کنید.
  • به‌فرزندانتان کمک کنید تا بتوانند تشخیص دهند که دارای احساسات آمیخته‌ای هستند و سپس به‌او یاد دهید که بر بخش مثبت این احساسات متمرکز شده و از استرس رها شوند. زمانی‌که شما این دوسوگرایی را به‌راحتی توضیح می‌دهید، اکثر بچه‌ها این مسئله را درک خواهند کرد.
    بن ده سال دارد، از زمانی‌که پای او دچار شکستگی شد، احساس ناراحتی می‌کند. زیرا او نمی‌توانست در مسابقه فوتبال بازی کند. اما از طرف دیگر، چون همه به‌بن توجه کرده و نگران سلامتی او هستند، احساس شادمانی می‌کند.
  • چه پدر باشید یا مادر، از پسرخویش مانند دخترتان ، حمایت و مراقبت کنید.
  • به‌پسر خویش همانند دخترتان توضیح دهید که چرا زدن دیگران و قاپیدن اسباب بازیها،کاری غیر قابل قبولی می‌باشد. به راحتی پسرها را برای پرخاشگری که در ارتباط با دیگران انجام دادند تنبیه کنید.
  • احتمالاً این کار یک مقدار آن‌ها را ستیزه‌جو می‌کند ولی اشکالی ندارد، ما از پسرانمان می‌خواهیم احساسات خویش را دست‌کم نگیرند و از دختران می‌خواهیم که بدانند برای افکار و اندیشه‌های آنان ارزش قائلیم. بنابراین از موفقیتها وایده‌های انان تمجیدکنید و زمانی که با شما صحبت می‌کنند به آن‌ها توجه کرده و صحبت آنان را قطع نکنید.

نویسنده این مطلب :

خانم خوش بیانی

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما