زندگی، هم لحظه های شیرین و دلپذیر دارد و هم لحظه های تلخ و دردناک؛ یک روز جشن و پیروزی است و روز دیگر شکست و عزا. در این دنیا هم شادی هست و هم غم، هم سلامتی هست و هم بیماری. زندگی دنیا مثل حرکت در یک جاده‌ی کوهستانی است که پر از سربالایی و سرپایینی است. ماشین در سربالایی ها به سختی حرکت می کند؛ اما در سرپایینی ها راحت و به سرعت می رود.

آدم عاقل کسی است که در سربالایی‌ها و سختی ها صبور باشد. کسی که نتواند رنج های روزگار را تحمل کند و صبوری ورزد، نمی تواند به موفقیت و پیروزی برسد. آدم بی حوصله، مثل راننده ای است که در سربالایی‌های جاده خسته می شود و یکباره فرمان را رها کند. معلوم است که ماشین او از حرکت می ایستد یا در دل دره سقوط می کند.

حضرت محمد(ص) در زندگی سختی‌های فراوانی کشید؛ اما هرگز صبرش را از دست نداد. به دنیا نیامده بود که پدرش عبدالله در گذشت. شش ساله بود که مادرش آمنه از دنیا رفت. در بقیه ی زندگی نیز به بلاها و مشکلات فراوانی گرفتار شد؛ اما همیشه صبر کرد. وقتی فرزندش ابراهیم مرد، از غم و غصه گریه کرد؛ اما حتی یک جمله ی کفرآمیز بر زبان نیاورد. او میدانست که خدا به خاطر هر بلا و مصیبتی، پاداش های فراوانی به بنده اش خواهد داد. وقتی بیمار می شد و تب می کرد، می فرمود: «بلا بر ما زیاد میشود و در مقابل، پاداش ما نیز دو چندان می گردد.