به همین خاطر بود که رسول خدا(ص) تمام روزهای خود را با یک کار بسیار سودمند و امیدبخش و آسمانی آغاز می کرد. او وقتی صبح از خواب برمی خاست، اول به سجده می رفت. سجده، نزدیک ترین حالت بنده به خداست. پیامبر (ص) با این کار، به همه ی کارهای آن روز رنگ خدایی می زد و در فضای تمام لحظه های آن، عطر امید و ایمان می پاشید.
اگر یک تیم ورزشی در آغاز بازی، ناهماهنگ باشد و بازی را بد شروع کند، طبیعی است که نمی‌تواند بازی را خوب ادامه دهد.
اگر نقاش هنرمندی در شروع کار، عجله کند و رنگ‌های نامناسبی به کار بگیرد، ادامه ی کار برایش مشکل خواهد شد.
اگر دانش آموزی در ماه‌های آغاز سال تحصیلی، خوب درس نخواند، در ادامه ی سال مشکلات بسیاری برایش پیش می آید.
در هر کاری، شروع آن اهمیت بسیاری دارد. کاری که بد شروع می شود، معمولا بد ادامه می یابد و پایان درستی نخواهد داشت، کاری هم که خوب شروع می شود، معمولا به خوبی ادامه می یابد و به نتایج بسیار خوبی نیز می رسد. شاید تو هم تجربه کرده باشی که وقتی روز خود را با ناراحتی و عصبانیت شروع می کنی، آن روزت تقریبا خراب می شود و به هدر می رود و به فکرهای بیهوده می گذرد؛ اما روزی را که با یک کار موفق و یک تلاش مفید آغاز می کنی، در آن روز با توان بیشتری به کار می پردازی و برای رسیدن به اهداف خود، گام های بسیار بلندی بر میداری.
به همین خاطر بود که رسول خدا(ص) تمام روزهای خود را با یک کار بسیار سودمند و امیدبخش و آسمانی آغاز می کرد. او وقتی صبح از خواب برمی خاست، اول به سجده می رفت. سجده، نزدیک ترین حالت بنده به خداست. پیامبر (ص) با این کار، به همه ی کارهای آن روز رنگ خدایی می زد و در فضای تمام لحظه های آن، عطر امید و ایمان می پاشید. او روز خود را با یاد خدا آغاز می کرد تا همه ی کارهایش بر اساس ایمان به خدا و توجه به دستورهای پروردگار انجام شود.
نویسنده این مطلب :
