ژانویه 14
بازدید : 903
نظرات : بدون دیدگاه
با نماز همه‌ی غم‌هایت را از یاد ببر

حضرت محمد(ص) وقتی غمگین می شد، به صمیمی ترین دوست خود پناه می برد. او در چنین شرایطی، برمی خاست و با خواندن نماز، به گفت و گو با خدای بزرگ و بخشنده می پرداخت. با آغاز نماز، همه ی غم هایش را از یاد می برد و به آرامش عجیبی دست می یافت. حرف زدن با خدا چنان برایش شیرین بود که به برکت آن، همه ی تلخی‌ها را فراموش می کرد.

همه ی ما وقتی افسرده و غمگین می شویم، نزد یکی از دوستان صمیمی خود می رویم و با او سخن می گوییم تا غم هایمان را از یاد ببریم. پس از چند دقیقه گفت و گو با آن دوست، احساس می کنیم که سبک تر شده ایم و از فشار غم و اندوه رهایی یافته ایم. با پایان گفت و گو نیز دلتنگی و ناراحتی اما پایان می پذیرد و شور و شادی دوباره به قلب ما باز می گردد.

حضرت محمد(ص) وقتی غمگین می شد، به صمیمی ترین دوست خود پناه می برد. او در چنین شرایطی، برمی خاست و با خواندن نماز، به گفت و گو با خدای بزرگ و بخشنده می پرداخت. با آغاز نماز، همه ی غم هایش را از یاد می برد و به آرامش عجیبی دست می یافت. حرف زدن با خدا چنان برایش شیرین بود که به برکت آن، همه ی تلخی‌ها را فراموش می کرد.

البته علاقه ی پیامبر(ص) به نماز، فقط مخصوص لحظه های غم و ناراحتی نبود. او همواره به نماز علاقه داشت. خودش می فرمود: «نماز نور چشم من است.» برای خواندن نمازهای پنج گانه لحظه شماری می کرد و هر چه هم به وقت نماز نزدیک تر می شد، شور و شوقش فزونی می گرفت. او عاشق خدا بود و از این رو، نماز و دعا و تلاوت قرآن را خیلی دوست می داشت. نماز شبش ترک نمی شد، همیشه دعا می خواند و هیچ چیز او را از خواندن قرآن باز نمی داشت.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما