بعضی از مردم، با انسان‌ها مهربانانه رفتار می کنند؛ اما در برخورد با حیوانها خیلی خشن و بی رحم‌اند. اینها راضی به آزار هیچ انسانی نمی شوند و با این حال، خیلی راحت حیوانها را آزار می دهند. بدون دلیل، به سگها و گربه ها سنگ می زنند، لانه ی کبوتران و گنجشک‌ها را ویران می کنند، پروانه ها را می گیرند و بال هایشان را می کنند، مورچه های بی گناه را با فشار پا می کشند و اگر اسب و الاغ و شتری داشته باشند، درست و حسابی به آنها آب و علف نمی‌دهند و از این زبان بسته‌ها بیش از اندازه بار می کشند.

این‌ها نمیدانند که بی رحمی با حیوان ها، کم کم روح مهربانی را در انسان می کشد و او را به موجودی خشن و سنگدل تبدیل می کند. این‌ها رفته رفته به جایی می رسند که بدترین جنایت ها را نیز به راحتی انجام میدهند. وقتی مهر و محبت از دل کسی بیرون رفت، دیگر برای او آزار انسان و حیوان تفاوتی نخواهد کرد؛ البته آزار حیوان‌ها اگر چنین پیامدی هم نداشت، نباید کسی حیوان ها را آزار می داد. حیوانها هم مثل ما آدم‌ها آفریده و مخلوق خدایند. آنها نیز جان دارند و زیر سایه‌ی خدای بزرگ و بر سر سفره ی او زندگی می کنند. هیچ آدم عاقلی از آزار این آفریده های رنگارنگ خدا، لذت نمی برد. فقط آدم های بی خرد از ترساندن و رنجاندن و آزار دادن به حیوان ها، هیجان زده می شوند و احساس لذت می کنند.
پیامبر عزیز ما که سراپا رحمت و مهربانی بود، از آزار حیوان ها خیلی نفرت داشت. اگر میدید کسانی حیوانی را آزار می دهند، حتما واکنش نشان میداد. یک روز که در شهر مدینه قدم می زد، با گروهی روبه رو شد که مرغ بیچاره‌ای را بسته بودند و برای سرگرمی، او را با تیسر می زدند. رسول خدا(ص) در توبیخ آنها فرمود: «اینها کیستند؟ خدا العنتشان کند!»

پیامبر(ص)، حتی نسبت به کمترین آزار حیوان ها نیز حساس بود. زمانی که پیامبر (ص) شتر شیردهی را به سوادبن ربیع بخشید، به وی فرمود: «به خانواده ی خود فرمان بده که ناخن خود را بگیرند تا هنگام دوشیدن شیر چارپایان، سینه ی آنها را آزار ندهند؛ یعنی پیامبر (ص)، در حد فشار ناخن به سینه ی حیوانات نیز راضی به آزار آنان نبود.