دانش، کلید بسیاری از خیرها و خوبی‌هاست. اگر پزشکان علم و دانش نداشتند، نمی توانستند بیماران خود را مداوا کنند. اگر مهندس‌ها درس نخوانده بودند، نمی‌توانستند ساختمان، پل، جاده و تونل بسازند. اگر کشاورزها از دانش کشاورزی بی خبر بودند، نمی‌توانستند از مزرعه های خود محصولی به دست آورند. اگر معلم ها دانش نیاموخته بودند، نمی‌توانستند آن را به شاگردان خود بیاموزند. اگر مراجع تقلید، سال‌های سال به مطالعه نپرداخته بودند، هرگز نمی‌توانستند احکام دینی را به دست ما برسانند.

جامعه‌ای پیشرفت می کند و به قله های سعادت می رسد و از فقر و فساد و گمراهی نجات می‌یابد که در پی علم و دانش باشد. علم و دانش، پایه‌ی پیشرفت و ترقی و کمال است دانش، منبع قدرت و مایه ی ایجاد امید و سرچشمه ی همه‌ی بهره مندی های مادی و معنوی است. دانش، دنیای ما را رونق می‌دهد و آخرت ما را هم آباد می کند.

به همین دلیل است که قرآن کریم این همه به علم و دانش بها داده و در ده‌ها آیه، از این گوهر ارزشمند، سخن گفته است.

پیامبر بزرگوار ما نیز پیوسته یارانش را به آموختن علم و دانش فرا می خواند. او می فرمود: «فرشتگان، بالهای خود را برای جوینده ی دانش می گسترانند و برایش آمرزش می طلبند.» رسول خدا(ص) اهمیت فراوانی به علم میداد و همواره به تشویق جویندگان دانش می پرداخت. یک روز که به مسجد آمد، دو گروه از مسلمانان را دید که تشکیل جلسه داده بودند. یک گروه در حال عبادت و دعا بودند و گروه دیگر در حال یاد دادن و یاد گرفتن مسائل دینی. پیامبر (ص) درباره‌ی این دو گروه فرمود: «هر دو گروه مشغول کار نیکویی هستند. آنان خدا را می‌خوانند و اینان دانش فرا می‌گیرند و به آنکه نمیداند، می‌آموزند؛ البته اینها برترند. من نیز برای آموختن فرستاده شده‌ام.» حضرت این را گفت و سپس به حلقه‌ی اهل دانش پیوست.