بعضی ها آن قدر تنبل اند که کارهایشان را انجام نمی‌دهند و دیگران مجبور می‌شوند کارهایشان را انجام دهند. موقع خواب که میشود، توقع دارند دیگران تشک آنها را پهن کنند. موقع رفتن به مسافرت، منتظرند که دیگران ساک سفر آنها را جمع کنند. اینها حتی کمد لباس‌شان را هم خودشان جمع و جور نمی‌کنند؛ این کار را هم گردن دیگران می اندازند.

اما حضرت محمد(ص) اصلا اینطور نبود. او کارهای شخصی اش را خودش انجام میداد. دوست نداشت کارهایش را روی دوش دیگران بیندازد.

وقتی از شترش پیاده می شد و می خواست پای شتر را ببندد، نمی گذاشت دیگران این کار را برایش انجام بدهند. اگر چیزی از بازار می خرید، خودش آن را به خانه می برد. پیامبر (ص) هرگز از کسی چیزی نمی خواست و بارش را روی دوش دیگران نمی انداخت. در آن زمان کفاشی ها و خیاطی های مجهز امروزی وجود نداشت. مردم معمولا خودشان به کفش و لباس شان وصله می زدند. حضرت محمد(ص) این جور کارها را هم خودش انجام میداد. خودش کفشش را تعمیر می کرد و خودش به لباسش وصله می زد و این کارها را گردن یاران خود یا روی دوش خانواده ی خود نمی انداخت.