در کشور ما، همه ساله میلیونها قرارداد نوشته میشود و میلیونها نفر به هم قول میدهند و میلیون ها نفر با هم عهد و پیمان می بندند. پزشکان با بیمارستان ها، معلمان با آموزش و پرورش، کارگران با کارفرمایان، نویسندگان با ناشران، ناشران با چاپخانه ها و رفتگرها با شهرداری ها قرارداد مینویسند و هر کدام از دو طرف قرارداد مسئولیت هایی را می پذیرند. بقیه‌ی مردم نیز به شکل های گوناگون با هم عهد و پیمان می بندند و قول و قرار می گذارند.
پشت سر تمام کارهای بزرگی که می بینی، یک یا چند قرارداد وجود دارد. برای ساخته شدن یک جاده، یک بیمارستان، یک هواپیما با برپایی یک جام معتبر ورزشی یا برگزاری یک مسابقه ی بزرگ فرهنگی، یک یا چند قرارداد نوشته می شود.

حالا ببین اگر مردمی قراردادهای خود را زیر پا بگذارند و به عهد خود وفا نکنند، چه اوضاعی پیش خواهد آمد؟ کشوری که قول و قرار و عهد و پیمان در آن نادیده گرفته شود، هرگز به قله های سعادت نخواهد رسید و گرفتار آشفتگی و هرج و مرج خواهد شد؛ اما اگر همه ی مردم به عهد و پیمان خود پایبند باشند، کارها به راحتی انجام خواهد پذیرفت و همه در آرامش و آسایش به سر خواهند برد. اساس پیشرفت هر جامعه ای، وفاداری به عهد و پیمان است. به همین خاطر است که قرآن کریم، مسلمانان را به رعایت عهد و پیمان فرا خوانده و آنان را به وفاکردن به قراردادها فرمان داده است. در آیه ی نخست سوره ی مائده می خوانیم: ای کسانی که ایمان آورده اید! به پیمانها و قراردادهای خود وفا کنید.»

پیامبر عزیز ما، به عهد و پیمان خود خیلی اهمیت می داد. اگر با کافران نیز قراردادی می‌نوشت، هرگز آن را زیر پا نمی گذاشت و پیمان شکنی نمی کرد. پیامبر (ص) وفادارترین مردم زمان خود بود. حضرت، معمولی ترین وعده ها و قول و قرارهایش را نیز جدی می گرفت و تا پایان عمر هم به عمل به وعده هایش اهتمام داشت. او در آخرین روزهای زندگی و در حالی که شدید بیمار بود، با زحمت زیاد به مسجد رفت و به مسلمانان فرمود: «ای مردم! وقتش رسیده که من از میان شما بروم. اگر من به کسی وعده ای داده ام، نزد من آید تا به وعده ی خود عمل کنم.» از میان جمعیت، مردی برخاست و گفت: «ای رسول خدا! وقتی من ازدواج کردم، شما وعده دادید که بیست و یک مثقال طلا به من عطا کنید.» رسول خدا(ص) این وعده ی خود را هم عملی کرد و دستور داد آن مقدار طلا به آن مرد تحویل دهند.