حرف های مردم، دو دسته است: دسته ای از حرف ها، لازم و سودمند است و دسته ای بیهوده و بی فایده. حرف های دسته ی اول، فایده های گوناگونی دارند. این حرف ها آگاهی و دانش مردم را بالا می برند، آنان را از خطرها دور می سازند، باعث افزایش دوستی ها می شوند و در هر صورت، زندگی بهتری را برای گوینده و شنونده رقم می زنند.

اما حرف های دسته ی دوم، عمرها را به باد می دهند، وقت ها را تلف می کنند، ذهن ها را آشفته می سازند و به شدت از قدر و منزلت گوینده می کاهند. حرف های بیهوده، گاهی به غیبت، تهمت، فاش ساختن راز مردم و مسخره کردن مؤمنان می انجامند و بیش از پیش به دین و دنیای آدمی لطمه می زنند.

اگر مردم می دانستند که بسیاری از دشمنی ها، طلاق ها، درگیری ها و دلخوری ها به خاطر حرف های بیهوده است، هرگز حرف بیهوده نمی زدند. اگر می دانستند که گفتن حرف های بیهوده تا چه اندازه به شخصیت گوینده ی آن لطمه می زند و جایگاه او را در نگاه مردم پایین می آورد، چنین حرفهایی بر زبان نمی آوردند. اگر می دانستند که حرف های بیهوده، آنان را از چه دوستان خوبی جدا می کند و چه فرصت های بزرگی را از دست آنان می گیرد، هرگز حتی هوس بیهوده گویی نمی کردند.
رسول خدا(ص) هم عاقل ترین مردم بود و هم آگاه ترین آنان. او خیلی خوب می دانست که حرف های بیهوده تا چه اندازه زیان آورند؛ به همین دلیل هیچ گاه حرف بیهوده نمیزد و همیشه از زبانش مراقبت می کرد. پیامبر (ص) به موقع و به جا سخن می گفت و تا لازم نبود، حرفی بر زبان نمی آورد. حرف زدنش نیز به اندازه بود؛ نه کم و نه زیاد.

پیامبر(ص)، به مسلمانان سفارش می کرد که مراقب زبان خود باشند و حرف های بیهوده نزنند. یک روز مردی خدمت پیامبر (ص) رسید و گفت: «ای رسول خدا! مرا پندی دهید.» حضرت فرمود: «زبانت را حفظ کن.» وی باز گفت: ای رسول خدا! مرا پندی دهید.» پیامبر (ص) این بار نیز فرمود: «زبانت را نگه دار.» او برای سومین بار هم گفت: «ای رسول خدا! مرا پندی دهید.» پیامبر(ص) فرمود: «زبانت را حفظ کن. وای بر تو! آیا مردم را چیزی جز حرف‌هایشان در دوزخ می افکند!؟ »