کسی که مریض می شود، احساس تنهایی می کند و دلش پر از غم و اندوه می شود. گاهی خیال می کند که همه ی دوستانش او را از یاد برده اند و برای همیشه او را به فراموشی سپرده اند. شاید حتی شیطان به سراغ او بیاید و او را ناامید کند و مرتب به او بگوید: «ای بیچاره! تو دیگر هرگز از رنج بیماری رها نخواهی شد.»

به خاطر همین است که ما باید به عیادت بیماران برویم و گه گاهی به آنها سر بزنیم. وقتی بیمار، دوستان و آشنایانش را در کنار خود می بیند، خوشحال می شود و غم و غصه اش را از یاد می برد. او می فهمد که تنها نیست و هنوز هم دوستان و آشنایان به فکر او هستند. می فهمد که خیلی ها برای سلامتی او دعا می کنند و او نباید ناامید بشود و حرف های آزاردهنده ی شیطان را باور کند. تا کسی خودش در بستر بیماری نیفتد و رنج بیماری را نکشد، متوجه نمی شود که عیادت از بیمار چقدر برای یک بیمار امیدبخش و شادی آور است.

حضرت محمد(ص) به عیادت از بیماران خیلی اهمیت میداد. اگر یکی از یارانش بیمار میشد، حتما به عیادت او می رفت. اگر خانه ی آن بیمار در دورترین نقطه ی شهر مدینه هم بود، باز هم پیامبر (ص) از او عیادت می کرد. در این کار ثواب، دوری و نزدیکی راه برایش مهم نبود. او همیشه یاران خود را نیز به عیادت از بیماران سفارش می کرد و می فرمود: «کسی که از برادر بیمار خود عیادت می کند، گویی در حال چیدن میوه از نخلستان های بهشت است.»