پس از ۱۲ تا ۱۸ ماهگی کودک به حدی رسیده که بتواند از خود مراقبت کند در صورتی که تا پیش از این چنین قدرتی نداشت. پس تردید نکنید و در همین سن اتاق کودک را از اتاق خودتان جدا کنید. هر چه سن کودک بالاتر برود این کار سخت‌تر و حتی ناممکن خواهد شد.

در این شرایط بهتر است که والدین در اتاق کودک حاضر شوند و منتظر بمانند تا او به خواب برود. در این وضعیت به هیچ وجه نباید تماس بدنی‌ با کودک داشته باشند.

به عنوان مثال دست یا موی خود را در اختیار کودک قرار دهند. می‌توانید یک عروسک پشمالوی نرم را که عروسک مورد علاقه کودک شما هم هست در بغل او قرار دهید تا او احساس امنیت کرده و به خواب برود.

اگر سن کودک شما بیشتر از ۳ سال شد، جدا کردن اتاق او سخت‌تر خواهد بود. باید صبوری به خرج بدهید و برای او در این مورد توضیحاتی بدهید. اگر نیمه شب باز هم به اتاق شما بازگشت، او را به اتاق خود برگردانید و در کنار تخت او بنشینید تا خوابش ببرد.

اگر تا سن بالای ۵ سال کار جدا کردن اتاق کودک را به تاخیر انداختید، حالا باید سختی‌های زیادی را به جان بخرید. مرحله به مرحله پیش بروید. ابتدا تخت او را از تخت خودتان فاصله بدهید و چند شب بعد او را به اتاق خوابش ببرید. برای هر شب خوابیدن در اتاق خودش به او جایزه بدهید.

به هیچ عنوان اجازه ندهید با شما و همسرتان روی یک تخت بخوابد و اگر با اصرار نیمه شب‌ها به تخت شما می‌آید با تنگ کردن جای خوابش، شرایط را برایش سخت کنید. در برابر اصرارهای او دلسوزی به خرج ندهید، مقاومت کنید و با سرگرمی‌های مختلف او را به اتاق خوابش بازگردانید.