مرکز مدیریت رشد ذهن است. ما یک نمو جسمی (نباتی یا حیوانی) داریم و یک رشد معنوی یا الهی داریم. ذهن محلی است که این دو را به هم متصل و هماهنگ می کند و اتاق فرماندهی رشد است. برای رشد معنوی و رشد ذهنی نیاز به نمو جسمی داریم عامل اصلی رشد معنوی «امنیت» است. در حقیقت جسم برای نمو نیاز به مراقبت دارد مانند تغذیه، تنفس، استراحت و نظافت حالا می خواهیم وارد فضای ذهن شویم و ذهن برای رشد معنوی نیاز به امنیت دارد.

در این لحظه ای که با شما صحبت می کنیم امنیت مهمترین مسئله ی جامعه ی ما است و ریشه بسیاری از مشکلات ما عدم امنیت است. اولین نیاز های انسان نیاز های زیستی و معیشتی هستند و دومین نیاز امنیت است. اگر نیازهای زیستی تأمین نشوند بر روی احساس امنیت تأثیر منفی خواهد گذاشت، اگر نیازهای زیستی نوزاد به موقع تأ‌مین نشوند او احساس ناامنی خواهد کرد و نسبت به درکی که از کل دارد بی اعتماد خواهد شد. مهمترین و اولین نیاز انسان امنیت است، ناامنی کودکان معضل جامعه ما است.

چرا جامعه امروزی ما آرامش ندارد؟ چرا اغلب زود از کوره در می رویم؟

عدم امنیت بر روابط ما تأثیر می گذارد چه در سطح خانواده و چه در سطح جامعه. فردی از چین برگشته از او شنیدیم که بسیار مردمان آرامی دارد که حتی در یک مرکز خرید که هیاهو و سرو صدای بچه ها بیداد می کرد باز هم هیچ کس ابراز ناراحتی و عصبانیت نکرده و واکنش تند نشان نداده است. اما چرا در جامعه ی ما با یک جیغ بچه همه از کوره در می روند؟ چون پر از استرس و نگرانی و عصبانیت هستیم که ریشه ی آن در نا امنی ما است. عدم مراقبت، جسم را آزار می دهد و عدم امنیت، روح را آزار می دهد. ما از سه درکی که انسان از خودش پیدا می کند صحبت کردیم:

• درک مقصر (انسان دایما خودش را مقصر بداند و عذاب وجدان داشته باشد)
• درک مظلوم (دایما دیگران رامقصربداند و غر غرکند)
• درک مسئول (یک انسان با درک مسئول دنبال مقصر نیست و هر وقت اتفاق یا اشتباهی رخ داد از آن تجربه کسب می کند و با درک مسئولانه در صدد جبران برمی آید)

این سه، درک از خود است و حال اضافه می کنیم که امنیت درک از محیط است. انسانی که درک مقصر یا مظلوم از خودش دارد از محیط هم درک نا امنی دارد. و در نتیجه رفتاری را می کنند که ناشی از کمبود امنیت و مقصر بودن یا مظلوم بودن است.

کودکی، دورانی از زندگی است که در دیدگاه بیشتر مردم دنیا، با آرامش، شادی و بازی همراه است. این ویژگی ها، شاید در دوران گذشته که زندگی شتاب کمتری داشت و انسان ها برای پرداختن به شادی روح و روان خود فرصت بیشتری داشتند، در زندگی کودکان جریان داشت. اما، اکنون با بزرگ ترهایی که همیشه برای هر کاری وقت کم دارند و باید خیلی زود کار دیگری را شروع کنند و وظایف بسیار زیادی که برای کودکان تعریف می شود، با شرایط دیگری روبه رو هستیم.